Sztuką jest ranić

[Anchelina_aaa]

Było mi wszystko jedno
Myślałam, że samej będzie łatwiej podbić Ten wielki świat
Lecz mylić się mogłam ogromnie
Ale wiesz jak to jest-bo mnie znasz

Na pozór niewinna, subtelna, a w środku kamienny głaz
Ale było mi z tym dobrze
Co zrobić? Sam nad tym się głowisz od lat
A ja beztroska lubiłam rzucać słowa na wiatr

Jednak gdy wspomnę ile bólu zadać potrafiłam
Ile bezsennych nocy skraść ukryłam
I ile cennego czasu przepuściłam
Tak tyle razy rany Twe powracają
I w me skamieniałe serce uderzają
Które na pozór chodź twarde i z kamienia
Tak teraz rozdarte z bólu, szukające ukojenia

I kiedy wreszcie zmądrzałam
Kiedy przyznać przyznałam
Że me życie bez Ciebie to jak podróż po rozległym niebie
Tak teraz Ty obrzucasz mą twarz zimnym spojrzeniem i surowym wcieleniem
I dopiero teraz przyznać muszę
Że wiem co to ból
I mimo wszystko żyć z nim muszę.