Wędrowiec /rzeka Wojtyły Wspomnienia/

[Marta Mil]

U stopy wzniesienia Bożego-
-co górą-
wędruje postać
w losach świata
zamyślona.
I to unosi,
to przymyka znów powieki,
widzi
jaka
Łaska Boża Nieskończona.

Patrzy w Majestat
Króla tego świata
wzrokiem nadludzkim
wręcz obdarzona,
umysłem,
który
zwycięża w prawdzie,
co mu nie straszna
żadna mamona.

Do Pana wznosi
swe czyste dłonie-
-postać co bielą aż razi-
wołając :
Błagam spoglądaj Boże
na tych
co w swym czekaniu trwają.
Na tych co żyją
w bólu i cierpieniu
ich nieowocne szukanie,
wybaczaj nędznym,
w błądzeniu ślepcom
i rękę Swą podaj im Panie.

wszak właśnie
ich ukochałeś...

wybaczaj także
myśli nieczystych
czarne,
gęste strumienie
wybaczaj mordy,
rzezie,
grabieże,
daj grzechów odpuszczenie.

Wędrując
-myśli
nad świata przyszłością
modląc się,
by ten się zmienił,
by ziemskie łany
pachniały miłością,
w rzekach płynęły
Łask Bożych strumienie.

Minęła wzgórza
ta postać czysta,
już z bliska jej nie zobaczę,
żal, poszła dalej...
i serce ściska,
aż strumień górski płacze.

Płacze...
gdyż brak mu
daru spojrzenia
co uwielbienie niesie
i tylko cień
Owej Postaci wędruje
już po lesie...

tam ,
a właściwie tutaj....
zupełnie blisko przecie...
płynie rzeka,
ta najbystrzejsza,
nadłuższa rzeka w świecie,

rzeka,
co ludzkie serca
dzisiaj
tak nieustannie zmienia,
pozwolę sobię nazwać ją
godnie

Rzeka Wojtyły Wpomnienia