Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Poczytałem i mi się jakoś dżdżysto zrobiło... Ech, napiszę coś
optymistycznego, może przejdzie bokiem?


móżdżek dziabonga dziabdzianieje

Insularny czworokątek trójkątny
zapłyca się alkoholowymi wyciągami
(wyciąg z barku, wyciąg z portmonetki zapatrzonej
wyciąg z jabłek, wyciąg jak najwięcej można)

atoli dziabong przepijający móżdż
wspiera się na kikutkach instynktów pierwotnych
a że właśnie padają dżdże
za oknem tak samo jak w dziabongu
kuśtyka krócejącymi nogami
drobi
drobi
drobi
zdrobniałe apatycznością

Te, dziabong, dziab dziab?
zapytują drzewce przekrwionymi liśćmi
październica drożeje drogami bez celnego zakończenia
tylko patrzeć jak skrócą przedwieczorność o godzinę?

Dziabong kiwa głową
że dziab, dziab
wyciąga
wyciąg z barku, wyciąg z portmonetki zapatrzonej
wyciąg z jabłek, wyciąg jak najwięcej można

Chwilę później
leży obolały wspominkami a pusta czacha
lęgnie pierwsze gile:
kap kap lecą żerować na brązowych polach chusteczek

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ciekawe spostrzeżenie i hai też :) Trzeba się przyjrzeć, któregoś dżdżystego poranka.
Pozdrówka
O.

Dzisiaj masz okazję Orstonie. Akurat kapuśniaczek. :-)
U mnie pod oknem jarzębina już przebudzona na dobre, bo liści już prawie nie ma.
Wszystkimi ślepkami rozgląda się dookoła, ale pamiętam jak się budziła.

Przez moment zastanawiałam się, czy nie poszukać jakiegoś synonimu do metafory,
ale doszłam do wniosku, że nie ma takiej potrzeby.

Boskie Kalosze,
napisaleś ładne haiku. Pozdrawiam,
jasna :-))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ciekawe spostrzeżenie i hai też :) Trzeba się przyjrzeć, któregoś dżdżystego poranka.
Pozdrówka
O.

Dzisiaj masz okazję Orstonie. Akurat kapuśniaczek. :-)
U mnie pod oknem jarzębina już przebudzona na dobre, bo liści już prawie nie ma.
Wszystkimi ślepkami rozgląda się dookoła, ale pamiętam jak się budziła.

Przez moment zastanawiałam się, czy nie poszukać jakiegoś synonimu do metafory,
ale doszłam do wniosku, że nie ma takiej potrzeby.

Boskie Kalosze,
napisaleś ładne haiku. Pozdrawiam,
jasna :-))


U mnie akurat cudna słoneczna aura, więc trzeba poczekać, najwyżej do przyszłego roku :)
Zastanawiałem się nad "budzeniem", ale myślę, że jest OK.
Pozdrawiam
O.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dzisiaj masz okazję Orstonie. Akurat kapuśniaczek. :-)
U mnie pod oknem jarzębina już przebudzona na dobre, bo liści już prawie nie ma.
Wszystkimi ślepkami rozgląda się dookoła, ale pamiętam jak się budziła.

Przez moment zastanawiałam się, czy nie poszukać jakiegoś synonimu do metafory,
ale doszłam do wniosku, że nie ma takiej potrzeby.

Boskie Kalosze,
napisaleś ładne haiku. Pozdrawiam,
jasna :-))


U mnie akurat cudna słoneczna aura, więc trzeba poczekać, najwyżej do przyszłego roku :)
Zastanawiałem się nad "budzeniem", ale myślę, że jest OK.
Pozdrawiam
O.
A wiecie, że ja miałem to samo? Budzenie... kilka dni myślałem, czym je zastąpić.
Ale "budzi się" jest takie jakieś ... w sam raz :) Jak zamknięte oczy,
które powoli otwierają się a spod uchylanych powiek
coraz śmielej zaczynają błyszczeć źrenice.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Intymniej, ale nie chodzi o to, że pod liściem jarzębiny :) To nie jest takie ważne.
Powiedzmy, że jest to coś w rodzaju tytułu książki braci Strugackich:
"Poniedziałek zaczyna się w sobotę"

Podobnie i tutaj, coś bardzo ważnego zaczyna się właśnie w liściach jarzębiny,
kiedy siąpi - nawet nie pada, tylko siąpi - deszczyk.

Przypomina mi się moja pierwsza miłość: padał właśnie taki mniej więcej deszczyk
a ja czytałem w domu z wypiekami na policzkach jakąś przygodową książkę.
I nagle, ni stąd ni zowąd, uświadomiłem sobie, że... kocham Monikę! :)

Wiem, wiem... kobiety mogą to odczuwać inaczej, ale mnie potrzebny był właśnie
taki deszcz, nastrój tej a nie innej książki i, sam nie wiem co jeszcze?
Może to, że pokłóciliśmy się z Moniką w szkole na przerwie o coś mało ważnego?
W każdym razie siedziała sobie jakby nigdy nic kilka bloków dalej i pojęcia
nie miała, że ktoś ją nagle i ponad życie pokochał :)

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To jest najlepsza interpretacja :-)



Czyli wielkie uczucia budzą się, pod maleńkimi kropelkami. Pod kapuśniaczkiem.
Nie czujesz jak pada, a przemoknięty jesteś na wskroś.
Może nie nosić wtedy parasola? Albo siedzieć w domu nad pasjonującą lekturą,
czy też przed monitorem?

:-))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tutaj, na ostatnim zdjęciu, czerwona jarzębina jest nawet autostopowiczką:
hej! zatrzymaj się, dokąd tak pędzisz człecze? weź mnie ze sobą do miasta,
pod powiekę, na zawsze:

rubeus.eu/2008/08/18/jarzebina-po-deszczu/


dajmy na to ulicą ktoś przeszedł podobny?
że coś się wydawało przez chwilę takie same?
jak krzew czerwonosłoneczny ozdobny
co rozkwita niekiedy o wschodzie nad ranem

by coś pękło w nas nagle
ale nie było zbyt ważne
bo od wieków śniło pęknięte

by coś nas zabolało
ale nazbyt mało
bo już było od zawsze draśnięte

jak krzew ozdobny czerwonosłoneczny
co niekiedy rozkwita na niebie o wschodzie
jak z takiej chwili właśnie karmazyn odwieczny
jak nagle - skądś znajomy ulicą przechodzień

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Proszę, a noblista Miłosz nie pozwał użyć nawet słowa z haiku, które przetłumaczył :)
i do dziś jest to zdaje się prawnie ścigane przez spadkobierców?
Co tam, ja jestem hojny :) Zresztą
w jednej z wersji napisałem nawet zamiast dżdżysty poranek: deszczowa randka,
w innej dżdżyste rendez-vous. Jednak zrezygnowałem z tego, bo chodzi przede wszystkim
o to, że wśród a nie pod liściem. Niby niewielka różnica ale taka, jakby porównywać,
czy miłość rodzi się w sercu, czy pod pępkiem :))

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Słabsza, bo owoce jarzębiny zebrane są w grona. Pod liściem brzmi tak, jakby
chodziło o jakiś pojedynczy owoc. A gdzie się podziała reszta?
Nie trzeba też pisać "pod", bo raczej wiadomo, że obserwatorem jest człowiek - ja,
a nie jakiś niebieski ptaszek ;) Tak jak pisząc drzewo, nie trzeba dodawać, że
stoi się pod nim. Chyba, że jest inaczej, wtedy dopiero trzeba to sprecyzować:
nad drzewem, na drzewie.
Co do nocy... właśnie o to chodzi, że po deszczu jarzębina ciągle błyszczy.
I to jest właśnie to co najbardziej lubię w haiku: obserwacja. Powinnaś pójść
mniej więcej w tym kierunku:


deszczowy wieczór -
jarzębiny bliżej
latarni

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Proszę, a noblista Miłosz nie pozwał użyć nawet słowa z haiku, które przetłumaczył :)
i do dziś jest to zdaje się prawnie ścigane przez spadkobierców?
Co tam, ja jestem hojny :) Zresztą
w jednej z wersji napisałem nawet zamiast dżdżysty poranek: deszczowa randka,
w innej dżdżyste rendez-vous. Jednak zrezygnowałem z tego, bo chodzi przede wszystkim
o to, że wśród a nie pod liściem. Niby niewielka różnica ale taka, jakby porównywać,
czy miłość rodzi się w sercu, czy pod pępkiem :))

Pozdrawiam.
Przecież nie wkleiłam w osobnym wątku i nie podpisałam: Fanaberka. W komentach - chyba wiadomo na jakiej to wklejone zasadzie.


Liście jarzębiny są złożone i cała ta kiść blaszek - to jeden duży liść ;)
I wcale mi nie chodziło o owoc lecz o zachodzące słońce, które też bywa czerwone. To tak dla zmyłki ;P Zresztą zrobiłam kiedyś takie zdjęcie - zachód pod liściem.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Przecież żartuję :) A z Miłoszem to jakaś podejrzna sprawa:
nie dość, że sam tego nie napisał, to jeszcze prawa autorskie do tego rości...
ale to chyba rodzina taka pazerna - aż nie wierzę, żeby sam na to wpadł?

Sam cieszę się, jeśli ktoś pokazuje swoje "widzenie" jakiegoś
obrazka lub wiersza, czy to mojego, czy kogoś innego. Można go wtedy
wszechstronniej zrozumieć. Nawet, gdy człowiek się z tym nie zgadza -
to jakby zobaczyć, że taką drogą nie warto iść samemu, bo ktoś właśnie
zabłądził za nas.

[quote]Liście jarzębiny są złożone i cała ta kiść blaszek - to jeden duży liść ;)
I wcale mi nie chodziło o owoc lecz o zachodzące słońce, które też bywa czerwone.
To tak dla zmyłki ;P Zresztą zrobiłam kiedyś takie zdjęcie - zachód pod liściem.

Tak, ale liść to jednak liść. Patrząc z perspektywy zawsze coś wydaje się całością,
nawet miasto z okna samolotu wygląda jak mrowisko a samochody to robotnice.
A największą zmyłką jest to, że nie ma PO i PiS, wszyscy są równi bo ich nie widać :)
Co dopiero, patrząc od strony Słońca? Nie ma nas, skoro wszystkie Planety to ledwo
0,14 procent jego masy.

Pozdrawiam i zapraszam do własnych wersji - w końcu to jakby rodzaj komentarza.
Czasem zamiast długo pisać co się czuje, lepiej wyrazić to swoją wersją.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie ma to jak turkus morza:)
    • @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
    • @Berenika97 Bereniko. To Twoje komentarze są przepiękne. Dziękuję uśmiechami :):):)     @Alicja_Wysocka Al. Oj, potrafisz, potrafisz :) Ty jestes literacką bestią :)  W najlepszym tego słowa znaczeniu !!! Dziękuję za uroczy komentarz :) Polne słoneczniki Ci kładę u stóp :)     @Annna2 Aniu. Tak jest. Jak drzewo ! Dziękuję Aniu.    
    • @Migrena z tą prostotą to prawda, tak miało być dzięki
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...