Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nieba milczący, mroczny skłon,
Co w zaraniu świtu
Roziskrzył się w tysięcznej tęczy blask,
W oku twym,
Jak w oku cyklonu,
Zatopił jasny nóż.
Zerwałaś się z posłania
Grobowych mar snu,
Jak z łoża
Nigdy nie zrywanych róż.
Wstajesz…
Strzepujesz gwiazd z ramion ciężki pył;
Przepełniasz duszę światłem brzasku,
A ciało, jak kryształ, kroplą czasu.
I, jak roślina,
Co w ciemności ginie,
By w porannej światła rosie płatki rozwinąć,
Czujesz, że żyjesz.

04.02.1997

Opublikowano

gdybys Andrzeju tytułował jednak wiersze łatwiej by nam bylo się w nich połapać. moga być nawet numerowane. litości!
Co to za mania nie nadawania tytułów.
Tytuł jest newralgiczną częścią wiersza!!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



W zasadzie, jeśli o mnie osobiście chodzi, to nie mania. Po prostu moja pisanina była zależna od chwili i są to jakby takie moje pamiętniki, myśli, a na dobrą sprawę obrazy i odczucia, dlatego nie mają tytułów. Nawet w ciszy myśli nie określałem tego, co piszę, jako wiersze, tym bardziej cieszy mnie to, że tak to nazywasz.
Będę odtąd może wstawiał, jako coś w rodzaju tytułu, pierwszy wers; to powinno załatwić kwestię.

Do przeczytania. Pozdrawiam A.S.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski tak to brzmiało w liście, a w opisie siódmej bitwy pod Troją to brzmi tak: … aby zmóc przerażenie olbrzymią tarczę krzyku podnoszą nad sobą Grecy. Bitwa jest wielka i piękna. Wrzawa tak miła bogom jak tłuste mięso ofiar. Rośnie w górę i w górę dochodzi do boskich uszu. Różowych od snu i szczęścia więc schodzą bogowie na ziemię.  @Robert Witold Gorzkowski i teraz na koniec puenta:   „Jest tyle miejsc zdobytych, widzianych. Italia, Hellada, czy "Martwa natura z wędzidłem". "Wysoko w górze- on", już nie wiem czy to zdumienie, zdziwienie- ono przecież też istnieje. Herbertowskie wołanie ze wzgórza Filopapposa- "on'! Widać, co, kogo, gdzie. A może to tylko błysk uporządkowania, tam leżą estetyk wszelkie doznania.”   To prawda Aniu ale każdy tą estetykę po swojemu interpretuje. Ania jako estetyczne doznania, Herbert jako głos z Akropolu, Freud jako parapraksje, a ja jako poszukiwanie wczorajszego dnia.  Super wiersz można go jeść łyżkami.    
    • @Annna2 ponieważ Berenika zanim ja skończyłem się pakować na wyjazd a jest godzina 1:50 napisała esej godny Herberta nie będę już nic wymyślał. Przeszukałem swoje zbiory i znalazłem list Herberta (nigdzie nie publikowany) tak szczery że aż boli, przyziemny że niżej się nie da ale mówi o tym co robił zanim doznał epifanii i wolał ze wzgórza Filopapposa" i tylko ta estetyczna kontemplacja nawaliła, a prawdziwą metaforą zagdaczę i zaszczekam i odwalając odczyt pochwalny dla luźnych chwil Herberta wyjeżdżam na Podkarpacie do zobaczenia Robert

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @violetta Viola

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      , na samą myśl głowa boli...
    • słuchajcie wszyscy i wszem i wobec chciałby lecz wstydzę się dla niej napiszę jak napisałem swój pierwszy wiersz chce lekko bez murów i twierdz tak jak trzmiel krąży przy kwiatu kielichu i wgłębić się chce byłem i jestem i ona była i kwiat tu swój pozostawiła podlewałem a on rósł jej ciągle mało aż  nic nie zostało teraz na brzegu morza dziecko bawiące się w piasku stawia zamki a w błękitno  -zielonym płaszczyku wiaderka ziarenka piasku tajemniczo błyszczą się przy sobie wiem, powiedziała i odeszła do niego
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...