Kołysanka Pani Goebbels

[Michał Nawrocki]

Spijcie skarby – mówi Magda Goebbels,
kładąc trojkę dzieci do łóżeczek.
Więcej nie przemówi słowem.
Jej imieniem krzyczy morfina,
rwąca żyły bezbronnych pociech:
mamo, mamusiu, ratuj! –
błagają oczka milknące pod powiekami.
Pani Goebbels nic nie zrobi;
patrzy na nią biały anioł –
doktor Stumpfegger, z którego kitla
z trudem sprano plamy krwi.
Raz jeszcze dotyka twarzy malców,
rozwierając im usta i wlewając weń
kilka kropel kwasu – ostatniego snu.
Teraz idzie Pani Goebbels
z szarą twarzą do męża.
Układa pasjansa rozmyślając,
Czy Bóg ją jeszcze kocha.