Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

łóżko jest wąskie jak kładka. brak miejsca by być
obok. wokół słowa. bezwonne i nieważkie cisną się
do gardła jak woda. papierowe łódki niosą to
czego nie ma. ona jest

struną nigdy muzyką. nie wie czy wystarczy jej
altruizmu by się wyłączyć. natręctwo myśli
uciec uciec czekać w ogniu. aż nikt nie przyjdzie

Opublikowano

wokół słowa. bezwonne i nieważkie wciskają się
do gardła jak woda. papierowe łódki niosą coś
czego nie ma.

tu bym pomajstrował.
słowa nieważkie...jak woda - woda to jednak konkret, fizyczność.
słowa - to woda/ treść, łódki - niosą/ nieniosą co ? również treść ? treść na treści ? trochę karkołomne.
W sumie materiał na dobry wiersz.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Sprawne (jak zawsze) - w przerzutniach, w gierkach dwuznacznościami, w oszczędnej gospodarce słowem. Zawsze warto zajrzeć "pod ten nick":)


ps. nucę sobie:

Dzięki :) Też sobie nuciłam. Oglądając koncert z Chicago :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A liczyłam na to, że między północą a 7 rano nikt nie zajrzał!!! :/ Żubrówka nie jest najlepszym doradcą w kwestiach warsztatowych ;)
Dzięki :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dzięki :)
Wiersz w pierwszej wersji miał dedykację. Usunęłam ją sądząc, że tytuł będzie wystarczającą wskazówką. Woda określa bardziej zwrot "cisnąć się" niż "słowa" - ma to związek z osobą, której wiersz był dedykowany. Jak wrzucisz "Mojo pin" do wyszukiwarki, znajdziesz jej nazwisko, a potem również jej bio :) Pomyślę nad łódeczkami, może rzeczywiście są zbyt karkołomne, choć mi wydają się dość oczywiste "w świetle wydarzeń", którymi wiersz był inspirowany. Jakby co - chętnie wyjaśnię mój tok skojarzeń na privie - nie chcę psuć innym zabawy :)
Bardzo dziękuję za przeczytanie i refleksję.
Pzdr. j.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • niech cię nie unosi w przestrzeń bez dna, gdzie sucho i wieje chłodem. pomyśl razem ze mną o obrazach za blokadą, utajnionych, zdjęciach-półkownikach w głębokim archiwum, których nie widzimy z powodu działania najbardziej parszywej cenzury: złego czasu. a potem  – o metaforze-pokrace, co wyrodziła się z potrzeby opisania słodko śpiącego na fotelu, zwiniętego w kłębek Kryspina (chciałem tak na szybko stworzyć coś o kotach, miało być poetycko, ale naturalnie bez egzaltacji, dumałem, dumałem, nagle z podczaszkowego prądu wyskoczyło: "koty zwijają talerze"). cierpliwości, kochanie. oto przyszłość: naciskam guziczek, odsuwa się przegroda  – i wypadają kolorowe kadry nas dwojga. koty rozwijają talerze (przenośnia do śmiechu. przenośnia do innego świata).
    • @Tectosmith żeby cokolwiek napisać o inkwizycji trzeba mieć wiedzę historyczną a nie z memów na facebooku, bzdury piszesz kolego i nie na temat w dodatku

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       to zdanie powyżej dotyczy również Wiesława J.K. - brakuje wam panowie wiedzy historycznej,którą posiada Annna2
    • Powracam myślą w tamte czasy jak co roku w porze późnej jesieni kłosy zbóż znowu latem jakby ze złota się złocą na tych polach nowe ziarno się rodzi gwiazdy srebrzą się cichą tak spokojną nocą a przecież i słońce radosne też już wschodzi kiedy dzień co każde rano budzi się od nowa i jak ogień płonie gdy zachodzi czerwienią orzeł rozpostarł skrzydła już leci w stronę nieba to rocznica jest polska nasza listopadowa raduje się bardzo serce poety znów natchnione krwawiło tyle razy aż pozostały blizny na stole pachnie znowu bochen chleba zasnęli tylko snem wiecznym nasi bohaterowie pochowani w grobach u matki Ojczyzny historia dzisiaj ich oceni i o nich nam wszystko opowie Bóg w święty dzwon w dzień oznaczony uderzy dziękczynienia hymn dzisiaj za to mu śpiewamy nowe obrazy poświęcimy w rzeźbione misternie ramy za wiekowe ziemie które wróciły do Macierzy na zawsze tu pozostaną gdzie polskie powstało plemię    
    • @Maksymilian Bron To jest wiersz, kto nie wstydzi się tęsknić. To wiesz o uczuciu, które pamięta nie tylko miejsca, ale temperaturę ich światła. Jest w nim czystość, nawet jeśli słowa niosą w niej rany.
    • @lovej Od miłości bolą kości:) pozdrawiam 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...