Polski Prometeusz

[Piotr G.]

Krąży czarny orzeł w obłokach.
Szybuje w złowieszczych mrokach.
Głowy swe dwie zadziornie wznosi,
Szponami dumnie wszystkim grozi.
Z oczu wyziewają mu gniewu opary.
Podobny sobą do najgorszej mary.

Wtem spada czarny grom z nieba,
Na ofiarę z obłoków ostro wybiega.
Dopadł szybko krakusa dzielnego,
Nie szczędzi jego munduru pięknego.
Na sztrzępy nieczule go rozdziera.
Już ciało rozerwał, wątrobę wyżera.
Cierpi krakus męczarnie olbrzymie,
Jak Prometeusz okrutnie tak żyje.

Takie było drapieżcy srogie "karanie"
Za skradzionej Wolności żądanie.