Garść Żniwa

[Katzuja]

Garściami chwytam każde ziarno wspomnień.
Do dna wypijam kielich rozpaczy.
Rozlane wino rozkoszy już wysycha.
Zatartych śladów miłości nie szukam.
Już nie płaczę,
Nie tęsknię.
Rozdrapywać ran wieczności nie będę.
Kraść sekund kalendarzy nie mogę.
Czeluści schyłek nadejdzie.
W odrętwiałych dłoniach kruchości,
Zamazuję imię swojej przeszłości.
Być?
Czy będąc może istnieć?
Popękane zwierciadło każdego dnia,
Zaciska pętlę gardła milczenia.
To ja..
A może, to tylko kruche uwielbienie?
Rdza niczym pokusa zżera od środka
Całą mnie, czy tylko duszę…
Krzyk rozdziera ścianę bólu,
Wijące się myśli uśpionej nadziei
Umierają.
Żałować, że się było?
Czy być przez żal, w którym się żyło?