Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ateńska gazeta relacjonuje

pawel13
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

pawel13

pawel13

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Pełna sala w sądzie
Przy drzwiach grecki
Żołnierz zgrzyta ślepiami

Tenże:

proszę wstać idzie rada skorupkowa idzie
sprawę prowadzi sędzia z Hiszpanii
proces dotyczy używania przez
głupca Sokratesa metody elenktycznej

Incitatus:

proszę o głos adwokata

Mowa adwokat:

mędrcy którzy przyoblekliście togą
wasze oczy z których wypływa pieśń królobójcy

tak albowiem Sokrates był królem
królem mrówek które jako jedyne stworzenia potrafiły latać

Sokrates:

dlaczego mnie zabijacie

Incitatus wraz z ławą przysięgłych:

winny zaiste winny
oto dowód na używanie
przez niego metody elenktycznej

Incitatus:

śmierć

Wszyscy rozchodzą się z sali
Sokrates idzie sam
Do pokoju samobójstw

Grecki żołnierz nie wiedzieć dlaczego dodaje:

sprawę prowadził Incitatus

pawel13

pawel13

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

chciałbym tylko jedno zaznaczyć ten utwór, jak sądzę, mimo swej konwencji jest za krótki, by nazwać go dramatem (czy raczej umieścić w kategorii "dramat"). dlatego też ze względów czysto praktycznych znajduje się on tutaj...

a nurz?

a nurz?

Opublikowano
Opublikowano

Dużo niepotrzebnego patosu, groteska słaba, całość (ten zajebiaszczy Sokrates i ci okropni Ateńczycy) wyobracana już na wszystkie strony i tutaj treściowo i formalnie nic nowego nie ma.

Jerzy Rybak

Jerzy Rybak

Opublikowano
Opublikowano

Nie jest to złe. Chyba literówka się wkradła.
Warsztat, warsztat, ale teraz chce mi się spać.

PS Ta fraza:
tak albowiem Sokrates był królem
królem mrówek które jako jedyne stworzenia potrafiły latać
- pachnie ładnie Różewiczem.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Labirynt

      Przez Migrena · Opublikowano

      Noszę w sobie miłość jak galaktykę zamkniętą w dłoni: rozżarzoną, pulsującą, bezkresną, a jednak ukrytą w katedrze mojej duszy. Każde uderzenie serca to eksplozja gwiazdy, której światło nigdy nie wydostaje się na zewnątrz. Czuję metaliczny posmak na języku, gdy duszę krzyk. Pragnę cię jak ziemia pragnie deszczu po tysiącu lat suszy. Moje wnętrze jest dżunglą o wyschniętych liściach, które drżą, czekając na twój dotyk, ale gdy wyciągam rękę, palce cofają się do cienia. Moja miłość jest jak wino w szczelnej amforze: ciemne, ciężkie, soczyste, gotowe, by zalać świat tysiącem smaków, a jednak więzione, sączące się tylko w moje własne gardło. I dławi mnie, i upajam się nią samotnie, aż staję się pijany ciszą, ciszą, która ma zapach starości. Duszę się sobą. Tłumię każdy krzyk, jakby moje gardło było lochami, gdzie wrzeszczą skazańcy – a nikt nie słyszy. Świat widzi pustkę, ty widzisz twarz, lecz nie wnętrze, które pulsuje jak ocean. Bo moje wnętrze to labirynt: pełen zakrętów, pełen ślepych zaułków, pełen kryształów, które świecą tylko dla mnie. Chciałbym rozpaść się w tobie jak burza w niebie, rozlać się deszczem po twojej skórze, stać się płomieniem w twoim oddechu, stać się powietrzem w twoich płucach. Chciałbym krzyczeć miłość w twoje serce, aż ziemia pęknie, aż morza się wzburzą. Ale zostaje tylko szept, który ginie w powietrzu jak pył. Bo każdy mój przymus to ogród nocą: kwiaty drżą, lecz nie otwierają się przed światłem, boją się, że wschód słońca spali ich delikatność. Tak samo ja – boję się, że moja pełnia miłości roztrzaska mnie na kawałki, jeśli spróbuję ją wypowiedzieć. A jednak we mnie rzeka wzbiera – gorąca, soczysta, obłędna, pełna namiętności, pełna światła, która domaga się, by rozlac się w tobie. Lecz jej koryto jest zamknięte, a ja jestem więźniem własnej tamy. Moje serce to meteoryt: pędzi, płonie, ale nigdy nie dotrze do twojej ziemi. Moje serce to śnieg w sierpniu: zbyt kruchy, by przetrwać. Kocham cię całym sobą, choć nikt nie widzi. Kocham cię tak, że mógłbym rozerwać niebo na pół, a ty wciąż widzisz tylko ciszę. Bo jestem introwertykiem: więźniem własnych murów, strażnikiem własnego ognia, ogrodem, którego kwiaty boją się światła, rzeką, która nie może wylać, ogniskiem, które pali, ale nie daje ciepła. A jednak – w tym ogniu, w tej rzece, w tym ogrodzie, w tej ciszy, która krzyczy – drży prawda, której świat nie zna: że introwertyk kocha najsilniej, bo kocha w samotności, bez świadków, bez dowodów. Kocham jak echo w katedrze, którego nikt nie słyszy, ale które wypełnia całą przestrzeń. I choć świat nie usłyszy, choć ty nie zobaczysz, moja miłość błyszczy w mroku – jak brylant ciszy, który istnieje, choć ukryty, i którego blask jest większy niż wszystkie słońca razem wzięte.
    • Leszczym
      Dziękując za waszą poezję

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski Bardzo ładne i zgrabne podziękowania :) 
    • Robert Witold Gorzkowski
      Aktywne niesłuchanie

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Marek.zak1 tak zwłaszcza z Marysią oj my faceci uwielbiamy te słowne zabawy.
    • Robert Witold Gorzkowski
      Dawniej żyło się lepiej

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Marek.zak1 to prawda zwłaszcza ta ludzka.
    • Robert Witold Gorzkowski
      Wpływ gwiazd

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Marek.zak1 Marku dwuznacznie; super!!! i też jestem Bykiem czyli wszystko zaczynam a dalej niech ktoś się tym zajmie bo na mnie nowe czekają wyzwania.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...