Gniocik nr2???

[adolf]

nie wiem, tkai lekko gniocikowy, dzisiaj cos gniociki wale ;)


I

Gdy nad grobem byłem Ziemi, co ją znałem -
i widziałem jak wszystkie gniją ideały
Granit w ludzką skórę obok stał przybrany
Moje się dwa serca w dwóch mych ciałach starły.

Jedno, jakby Mistrza, co sam konstruował
fundamenty myśli i ludzkiej psychiki -
Drugie, Poetyckie, w którym wiarę [ja] chował,
że się w mej obłudzie zbudzą galaktyki...

Oba się pożarły, o to czy żałować -
na mogilnik róży i świecy wszechjasnej...
Czy może by lepiej, pozostawić w mrokach
czekać aż w nagrobek piorun Boży trzaśnie..

Czy może w kamiennych miastach-sarkofagach
na chwałę ludzkości wznieść toast przeklęty -
i szampanem Ziemię, zalać jak Bóg zalał
w nadzieji wskrzeszenia pomników przepiękych.

II

I się w zadumaniu serca w jedno zlały -
ażebym mógł płakac nad przekleństwem naszym
Nam jest dobrze ginąć, lub pleść warkocz stali
lecz nijak ciał własnych i świata nie zbawim....

Od tej pory serca prawa jest komora
częścią poetycką, co krew łączy z światem
lewa zaś jest mistrza, to jest wielka pompa
łącząca ciało razem z mysli wiatrem.