Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie mam powodu szukać źródła
w twoim łonie
nie powinno być miejsca na poczęcie
wrzeszczących kamieni stos
przy okazji przypływu

mienisz się falą rozbierasz burze
pod minerałem mojego ciała
wilgotna toń westchnień
rzeźbi wartość karatów

słońca dłuto dziurawi zasłonę

nie mam powodu szukać ujścia
skrawki nocy unoszą się lekko
nad parapetem

znowu zbliża się do nas przypływ

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pierwsza osoba sugeruje, że wiersz ma charakter liryki osobistej. Peel jest niewątpliwie w związu uczuciowym. Przeżywa z partnerką zarówno chwile uniesienia, jak i momenty odpływu, aby ponownie przeżywać jedność/pojednanie "przypływ"
Pierwsza strofa jest bardzo frapująca i wieloznaczna, może sugerować, że związki uczuciowe mogą być na etapie platonicznego zauroczenia ;"nie mam powodu szukać źródła w twoim łonie" - wiersz naładowany emocjami, taki subtelny, romantyczny erotyk.

Nie wiem, czy nie przeinerpretowałam i jak daleko jestem od zamysłu Autora, ale to tylko potwierdza różnorodność interpretacyjną, co przemawia na duży plus - bardzo na tak.

Pozdrawiam
kasia.
Opublikowano

Tomku, jestem pod urokiem tego wiersza, poruszający erotyk; uczucia wyrażone bardzo subtelnie ale z mocą wyrazu;
któż może się oprzeć takim słowom?

mienisz się falą rozbierasz burze
pod minerałem mojego ciała
wilgotna toń westchnień
rzeźbi wartość karatów


ona (on) jest lśnieniem i wyciszeniem, pociechą i bezcennym utuleniem
(wartość karatów), ciepłem i jasnością, która rozprasza mroki

słońca dłuto dziurawi zasłonę

nie mam powodu szukać ujścia
skrawki nocy unoszą się lekko
nad parapetem

znowu zbliża się do nas przypływ


Uczucia na fali przypływu i odpływu; czytając czuję spokojne kołysanie, słyszę cichy plusk fal, który koi nawet czytelnika;
jest to wzruszające wyznanie miłosne osoby zakochanej (jestem sklonna zgodzić się z Kasią, że być może platonicznie (nie ma powodu szukać źrodła w twoim łonie), choć tak do końca nie wiem, ale odbieram jako uczucie naprawdę szczere, spontaniczne;
Cudowny wiersz. Taki inny. Gratuluję!
Bardzooo mi się podoba.
:))))))
Serdecznie pozdrawiam
Krystyna

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ... a gdyby gdyby się rozglądnąć  spojrzeć poza … zrobić dla siebie  to co zatopione w niemożności    kochać świat mimo...   może życie smakowałoby jak kasza manna  z sokiem malinowym zrobiona przez mamę    może może warto  … nie zapominajmy o sobie    11.2025 andrew  Sobota, już weekend   
    • @KOBIETA Mądrość mędrca jest cieżkością ksiąg, mądrość ideologa jest mądrością tez, mądrość księdza jest mądrością sumienia, mądrość związkowa to mądrość bycia w razem i wspierania się w przede wszystkim trudach, a mądrość poety / poetki to mądrość lekkości, rokoka, baroku, stylu, słów i wyrażeń i tym podobne. Tak bym to generalnie widział :))  @KOBIETA Mądrością może być to, aby cechom swojego charakteru i swojej mądrości odpowiednio wybrać właściwą rolę. To tak jak Maria Antonina Aystryjaczka powinna zostać aktorką, a nie Królową, a Jerzy Waldorff wielkim politykiem światowej sławy, choć on akurat dobrze wybrał swoją rolę. 
    • Czy potrafisz tak się zapomnieć, by dzień zostawić za plecami, by godziny nie uwierały, w ciszę zaplątać się czasami?   Wsiąść do pociągu bez bagażu i w szybie odbić swoje myśli, które rozpłyną się w pejzażu miasteczek, pól i sadów wiśni.   Potem wysiąść w miejscu nieznanym, gdzie nie pamięta się imienia, a drogowskazy pchają prosto w stronę miękkiego nieistnienia.   Tasiemką drogi związać kroki, by nie kusiły do powrotu, w miejsca za ciasne przez nasze myśli i dni z bezsensem tkwiące w roku.   Dogonić siebie za zakrętem, swoim widokiem się ucieszyć, ruszyć pod rękę w dalszą drogę i w zapomnieniu lekko zgrzeszyć.  
    • @Leszczym   No właśnie! Toyer doskonale to ujął :)    w zasadzie należało by sprecyzować czym jest ta „mądrość”.? :) na pewno nie racją.!  pozdrawiam :) 
    • Ej i pelikan z Wanią i na wznak ile pije!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...