Świtanie

[Artur_Bielawa]

Wreszcie jestem spokojny
takiej nocy nie przeżyłem od lat
łaskawością tarczy słonecznej
bliski, daleki dat

W Twoich ramionach zastaje
niepokój, namiętność i ból
jak matka tuli swe dziecię
w czułości zostawia je wpół

Samotny od zmierzch do świtu
obserwując świat za krat
nonsens świtania po cichu
od zawsze dzieli nas

Ceną wolności, godzina
ukryty w źrenicach czas
to co jest wieczne nie mija
to co jest kruche trwa

[Tova_Brink]

przykro mi, ale ten tekst jest jałowy
wzrok prześlizguje się po nim kilka razy i nic

to co jest wieczne nie mija,
a trwa…

przeczytaj, Autorze, tę puentę
jeśli ona jest celem tego wiersza to, niestety, wyszła oczywista oczywistość

:-]

[a._mrozinski]

Początek mi się podoba. Potem jakby wszystko się rozmywa. "Samotny od zmierzchu do świtu" etc etc z czasem wiersz brzmi coraz bardziej banalnie i kończy się - rzeczywiście - oczywistą oczywistością. Ale nie jest tak bardzo źle jakby się wydawało. Wszystko poszło w złą stronę, mogło być z tego coś lepszego.

Arek