Trzy małe dni z poezji życia.

[Karolina Obszyńska]

I
Miałam trzy dni temu Szekspira swojego życia.
Obdzierał drzewa ze skóry gwałtownym ruchem długopisu
zdrapywał z nich kory aż do krwi żywicy
wyszarpywał głośne serca z dziupli.
Pisał na nich wersy ścieżkom, którymi mnie nosił
i podkładał mech pod blade dłonie, jak pod przeznaczenie.

Nikt nigdy wcześniej, ani chwilę później
nie poświęcił na mój świt całego lasu.

II
Geniusz moich snów i nędznych paranoi,
wydzierał chmurom z gardeł ptasie pióra
i nękał nimi moje podniebienie
od pierwszej sekundy, oddając mi Boga
do przedostatniej
lekkim ruchem dłoni łamiąc mi ramiona.
Dławiłam się białym puchem, jak ironią zdarzeń.


III
Poncjusz Piłat mojego siódmego wcielenia
otarł mnie o śmierć, jak o framugę drzwi wyjściowych.
Drzwi były masywne, ciężkie i uparcie w jedną stronę
zrobił je z tych samych drzew, co wcześniej tamtą korę.

Nikt nigdy wcześniej, ani chwilę później
nie poświęcił na mój zmierzch całego lasu.

[Patryk_Nikodem]

to znowu pani i znowu mnie pani zaskakuje in plus
dojdzie do tego, że przestanę się dziwić
choć pewne wady są, ale nie będę o nich pisał,
bo nie ma to większego znaczenia

pzdr

[Rachel_Grass]

jakieś drobne kosmetyczne poprawki, może coś trzeba by usunąć, ale nie mam siły na żadne sugestie. poza tymi natomiast uwagami spokojnie pozostaję sobie zachwycona.

[lubię latawce]

dopiero drugi wiersz i już drugi wiersz in plus ;-)
moim skromnym, druga część nie taka lepsza niż pierwsza czy trzecia ;P
jakoś mnie drażni "moich, moje, mi, mi", pierwszy (i ostatni dziwnie też:P) wers tej drugiej.
ale i tak bardzo.

angie