Na spalenie Aleksandryjskiej Bilbioteki. Dedykuję P.

[adolf]

Dedykuję P10 :)

I
Wiesz skąd są chmury, w czarne futra zdobne,
co w dzień burzowy Niebem podróżują?
To cienie dymów, tuszem jeszcze mokre
co z Aleksandrii do Słońca wzlatują.
Ich podróż trwa już, tyle, ile czasu
potrzeba skale na wzrośnięcie w górę,
ile by ziaren, złotych zebrać piasku
by z nich usypać ludziom piramidę!
Wtem się zapytasz, czy tak długo płonie,
Jak tysiącletni może istnieć ogień…
Na to odpowiem: zważ czy w ludzkiej mowie
Jest tyle głosek, ile myśli w słowie,
Ile siły, którą, człek wydarł z papieru
Której nie dano, trwać na stronie-niebie
Którą szaleniec wydarł, by bez-celu
Czarne litery trąc ciągle o siebie
Krzyczały myślą– tak głośno, tak cicho
Jak w głębi morza to uśpione echo…
II
Spalił szaleniec gmach świątyni wiedzy,
w przyszłość chcąc wzlecieć, by jego osoba
na wieki przeszła, z dymem, z którym legły
nie dusze książek - regałów kohorta…
Bo myśl się doczeka tej chwili gdy w głosie
Znów się ucieleśni, w swym ostatnim locie…
III
Cóż że ją spalił – gdy marzenie jego
Jak cienka żyłka upleciona chciwie
Z szaleństwa, z wiary, rozpruła się w piekło
A on umierając, wiedział tylko tyle
Że czas nie zna głupców, ich pozwala roztłuc
W dal idzie szaleństwo – zaś szaleńcom pomóc
Wydostać [się] z mózgu, ze świata krzywego
Nikt już nie pragnie: bo nie żyje człowiek…
Żyje szaleństwo!
IV
Leczy ty,
Lecz ja?
Jakże mamy wejść w progi tej spalonej
Pamiętasz jak wczoraj, w bój szły te regały:
Jak dowodziłem, jak wiodłem na wojnę
O naszą Ziemią – ja: wiersz nie-znany!
słyszę litery – one są tak wolne
już ich Nie wiąże ta papieru krata
już nie w kajdanach, już ja ich nie wiodę
padłem pod słowa, padłem jak ich karta!
V
To nic,
Że płoną,
Że ich nie przeczytasz!
Jak myśl, która na rozkaz
Stroi się w słów zbroję,
Jak król, który płaszcz swój,
Ma z papirusu,
Tak ja jestem wiatrem
Który niczym duchy
Cieleśni się kiedy świat upada
Tak ja podniosłem
Serca twego strzępy
I poniosłem
W odmęty…
Do Boga!