Wioska Berberyjska w Górach

[adolf]

Oto jest twarz Ziemi: pustynia zmarszczona
wydmami o cerze - jasnej - jak jej piasek,
[co] wiórami z pasteli, którą pewien malarz
w złości w ręku roztarł nie mogąc przedstawić
tego co zobaczył - tego, co chciał widzieć.

Tu, gdzie w gardłach ludzkich zwykła mieszka ludzkość
jak pokarm niesmaczny przez nie niepołknięta,
drażni podniebienia - skalne - ogień paląc
i wznosi pałace: naparstki na szczyty.

Gdzie cywilizacja dotrzeć nie jest w stanie,
Bo ilekroć zmierza grzęźnie w Słońca pyle,
Co skrzy przy zbliżeniu tęczą minerałów
I jakby gwiazdami wtopionymi w skałę

Na tym oceanie – tak pomarańczowym,
W którym krople wody przeschły w ziarnka piasku
Unoszą się tylko te chaty a z nimi
Pęki traw wyschniętych – włosów Ziemi twarzy.

To tu mnie prowadzą ulice-jęzory
Przez miasta-ropuchy (skażone zachodem)
Wyciągnięte w celu złapania wsi muszek,
Które ja mam wabić, by na język weszły,
A wtedy je przyssie, pociągnie, pochłonie!

***

Na szczyt wioski wchodzę, gdzie Bóg wciąż próbuje
Zdmuchnąć mnie swym wiatrem, bom zaszedł do miejsca
Tragizmu ludzkości, iglicy co dla nas
Już jest za wysoka, [a] dla Boga za niska.

Rzucę więc kamieniem w dzwon niebieski Nieba:
A nuż dźwięk wymuszę i Pan zejdzie do nas?

I tak wciąż rozmyślam, że gdyby planetę
Piachem zasypali – to tylko ta wioska
By się tu ostała – a nas – zasypanych
Któż chciałby odkopać?