****

[Maciej_Satkiewicz]

Nie ufaj powierzchni swojego ciała
to szkło, które pragnie zaistnieć

jesteś opowieścią
snem młodej nocy
zawieszonym w próżni

o świcie
babie lato
otwiera jedyny dzień

nie ufaj powierzchni
jesteś witrażem zawieszonym w świetle


ale drżące ręce
dotykają ciała
które się stało

[lubię latawce]

nie podoba mi się druga i trzecia strofka, są takie nachalne lirycznie (sen, noc, próżnia, świt, babie lato - to częste motywy, tu mamy ich ciężkostrawną sałatkę ;P )

pierwsza zwrotka i puenta ładne, oryginalne, chociaż jeszcze widziałabym to w innej formie ;-)))
zdrówko!

angie

[Gość]

To jak nowa Desiderata, więc liryzm jak najbardziej wskazany. Cud istnienia w każdej chwili na nowo odkrywany, mimo lęku, ostrożnie. Piękny ;)) :P
E.