Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Niby Eros w rozpaczy żegnający Psyche
Składam pocałunek, różę mej miłości
Na policzki blade, na Twe usta ciche
Między ziemią a niebem – zalążek trwałości.
Snem zmożona wiecznym, poślubiona śmierci
W poczet aniołów jaśniejących wliczona
Teraz poznaję jedynie po części
Żeś nie cała umarła, nie cała stracona.
Iskrą życia płoniesz na kaganku duszy
Rozniecona żarem tęsknoty, wspomnienia
Gorąc ognia tego lody serca kruszy
Daje znów nadzieję pełnego istnienia.
Dziś we dwoje żyjesz, dwoje serca biją
Ciałem nieobecna, sobą pieśni grasz
Tajemnice rozłąki jeszcze wiele kryją
Ty gdzieś w niebie na mnie cierpliwie czekasz…
I ja…

Opublikowano

archaiczne
jeśli ktoś to lubi - rozpłynie się w zachwycie
ja nie przepadam, nie widzę w tym sensu, więc jestem na "nie"

poza tym, w takiej formie jak tutaj to nie jest do czucia
zbitka ładnie brzmiących słów, za bardzo to odrealnione, co w tym przypadku nie jest zaletą

:-]

Opublikowano

E tam! Każdy jakoś zaczyna, więc na początku dostaje po nosie.
Sama wiem,jak spokornialam, po pierwszym okrutnym komentarzu.
Ale nauczyłam się jednego:- im prościej, tym lepiej, nie motać, nie nadużywać frazeologii.
A poza tym...
... de gustibos non est disputandum...

Opublikowano

Jest to wiersz o miłości, która jest większa od rozstania, trwa podtrzymawana ogromną nadzieją, poza grób sięga niepokonana. Tak odbieram treść.
Jeśli chodzi o formę, to myslę, że Autor celowo posłużył się taką a nie inną, ponieważ za kanwę przeżyć wziął mityczne postacie.
Nie przepadam za taką formą, ale ten wiersz mnie zatrzymał.
:)
Serdecznie pozdrawiam
-teresa

Opublikowano

Jest dużo racji w krytycznych komentarzach moich przedmówców. Nie będę i ch powtarzać, bo po co? Npaiszę tylko krótko, że mnie sie umiarkowanie podoba. Jak na debiut nie jest źle. Powiem szczerze, że we mnie wzbudził odrobinę współczucia dla podmiotu lirycznego, a to się nieczęsto zdarza. Na intepretację się nie wyślę, bo jest tak oczywista, że aż boli. I na tej jednej krytycznej uwadze poprzestanę, życząc udanej przygody z poezją. ;)

Pozdrawiam,
Drax

Opublikowano

są trzy możliwośi w tym zdaniu, ale na pewno nie:
"dwoje serca biją"

dwa serca biją, dwojgu serca biją, albo, dwoje serc bije (z tym , że to ostatnie też mi się nie podoba, ale tu chyba pasi;)
Jeśli chodzi o wiersz, to się nie znam. Archaizmy i piedestały stosuję/stawiam raczej, żeby się ponabijać, więc upraszam o wybaczenie.
Pozdrawiam.

Opublikowano

faktem jest że na stylistyce niewiele się znam i jestem totalnym amatorem ale jak pisałem ten wiersz to nie dało się zebrać myśli na coś wybitnego (jest on dla mojej zmarłej tragicznie dziewczyny) a później nie miałem odwagi tego poprawiać... zamieściłem go tutaj bo zawsze trzeba spróbować dzielić sie swoją twórczością :) dziękuje za krytykę jaka by nie była

Opublikowano

Rozumiem, tam gdzie głęboki ładunek emocjonalny, tam trudno o dystans i myśli wyłącznie o warsztacie. Sama mam kilka takich wierszy, za ktore objechano mnie tutaj, a ja nic w nich nie chcę zmieniać, bo...właśnie, mają dla mnie większą wymowę ,niż semantyczną. Może to grafomania... ale nawet Miłosz walił kawałki w stylu literackiego disco-polo. Co tam, każdy może!..trochę lepiej, lub trochę gorzej :))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Wiesław J.K. @Natuskaa Niech dowodem na to będzie moje zdjęcie profilowe na tym portalu. Znam dwie osoby, jedna to moja znajoma, która posiada kilkanaście kwiatów doniczkowych, a druga to moja siostrzyczka, która również ma parę kwiatów doniczkowych, a w ogródku różne kwiaty ogrodowe.  Wiele, wiele lat temu ostatni raz kupiłem kwiaty cięte. Osobiście preferuję kwiaty doniczkowe i ogrodowe. Teraz, szczerze mówiąc dzięki rozmowie o kwiatach z moją siostrzyczką, jak mam okazję kupić kwiaty to kupuję właśnie takie, czyli doniczkowe. Pozdrawiam :-)))
    • Napisany niemal perfekcyjnie. Świetna metaforyka tworzy niepokojący nastrój mrocznego misterium. I tak jak w chrześcijaństwie, woda święcona daje władzę nad demonami, tak tutaj woda deszczowa staje się źródłem mocy. Sakralny wymiar objawia się też w całej naturze. Przypomina to oswajanie zjawisk, być może inicjację, przejście od dzieciństwa (gdy deszczowe pareidolie budziły lęk) do dorosłości, kiedy to podmiot liryczny przejął nad nimi kontrolę poprzez stawienie im czoła w jakiejś wcześniejszej próbie (ekspozycja na deszcz, zaklęcia dodające odwagi).
    • Usuń może z drugiej części wiersza nadmiar zaimków - ta przyjaźń, te chmury, stały się one...Tekst nabierze miękkości. Zastanów się też, czy konieczny jest przymiotnik 'zaskakujący'.  Obraz niby prosty, bezpretensjonalny, ale sięga głębiej pod podszewkę zwyczajności sytuacji lirycznej. Jest emocja, na całe szczęście zakodowana w elementach otoczenia składających się na wyjątkowy nastrój chwili.  
    • Blaski i cienie przemijania rozłożone na kwanty. Zacny wiersz.
    • Tego typu wiersze bardzo łatwo wpadają w pułapkę kategoryczności.   Na logikę, czy wiara może być kłamstwem? Nie wiem, co by powiedział prawdziwy ateista, ale wiara nie jest stwierdzeniem faktu (prawdziwego czy fałszywego). Wierząc w istnienie czegoś, tak naprawdę zakładam, że możliwa jest każda z opcji, żadnej nie wykluczam ani nie potwierdzam, natomiast wybieram jedną z nich jako prawdziwą dla mnie (a nie prawdziwą obiektywnie).   Kłamstwem może być religia, dogmaty, które coś głoszą ludziom jako prawdziwe (a ktoś udowodni ponad wszelką wątpliwość, że było inaczej). Natomiast osobisty wybór człowieka nie podlega w ogóle takiej ocenie, jeśli nie dotyczy rzeczy sprawdzalnych. To jest istota wiary.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...