Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano


Była (bodaj w Afganistanie?)
para szczęśliwa niesłychanie:
pomimo różnic w budowie,
dwadzieścia lat tkwiąca przy sobie.

Aż tu pan Komar, coraz częściej
zostawiał w domu swoje szczęście,
wracał nad ranem i zmęczony.
Zasypiał nie bzzzzy.... żony.

Pewnego razu, patrzy dziwnie,
ręką przez okno wreszcie kiwnie
gdzie pole strumień żyźni wartko:
"Przynieś mi kukurydzy ziarnko!"

tup
tup
tup
tup
tup... (100 razy)

Wraca Stonoga, w jednej ręce
niosąc sześćdziesiąt nóg nie więcej,
zaś drugą trzyma się za głowę:
"Posłałeś mnie... w pole minowe!"

Kiedy robiła opatrunki
"Wyrównałem tylko rachunki"
- rzekł mąż, pił wódkę i podpity
od szewca pokazywał kwity.

I pił na umór, w końcu usnął,
znów śniło mu się Mysie futro,
więc kiedy wstał koło wieczora
uderzył w bzyk: "Fora ze dwora!"

i chcąc wyfrunąć skoczył w górę...
gdy nagle, czując wielką dziurę
w miejscu gdzie przedtem rosły skrzydła,
straszliwie jęknął i spadł w powidła.

Kiedy zakładał opatrunki -
"Wyrównałam tylko rachunki!"
gderała żona znad kikutów.
"Lecz spójrz kochany, do śmierci butów
ci nie zabraknie"

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Konkubinat stonogi i komara - chodzi o różnice, które jak się okazuje
nawet w sytuacjach krytycznych bywają atrakcyjne :) (te buty nie do zdarcia
do końca życia komara). Także ludzi często przyciąga do siebie "inność" partnera.
W powidła? Powidła są jak smoła, tylko słodkie jak... małżonka ;) Tak czy siak
symbolizują uziemienie.
Dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • nie znamy dnia ani godziny  idziemy drogą do świętości  błądzimy    On gubił się nie raz  walczył o Polskę orężem  został kaleką  wojna zabrała nogę    otrzymał dar sztuki  przez nią chciał dotrzeć do Boga  malarstwo było jego pasją  odnosił sukcesy  aż do chwili gdy  jak św.Paweł zobaczył Światło  Ono wskazało drogę  ujrzał biedę ulic  pomagał żyjąc dostatnio    nie zrozumie bogaty biednego    otworzył przytulki  zamieszkal w nich blisko rynsztoku  w ranie społeczeństwa  z tymi  których świat się wstydził    odnalazł Boga i siebie    6.2025 andrew  Mój patron. Pierwszy w Europie  założył przytulki dla KOBIET. Warto zajrzeć do biografii  
    • @beta_b Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Już tytuł zwiastuje smakowitą zawartość.   Wydaje mi się, że jądrem tego wiersza są zioła (lubczyk, pietruszka, seler), jako łącznik między rzeczywistością liryczną i kulinarną, między tym, co materialne i duchowe. Oznaczają one zmysłowość (zapach, kolor), która poprzez funkcję sensoryczną otwiera się na świat symboli. W końcu to z doznań zmysłowych nasz mózg rekonstruuje obraz świata.
    • To mi przypomniało dowcip. W pewnej wiosce wydarzyła się powódź i woda zaczęła zalewać domostwa. Jeden człowiek wlazł na dach swojego domu i zaczął modlić się do Boga, błagając o ocalenie. Po jakimś czasie do zalanego domu przypłynęła łódź, a kierujący nią człowiek zawołał: - Hej ty, tam na dachu, zejdź, to cię uratuję. Gość z dachu odkrzyknął. - Nie trzeba, mnie uratuje Pan Bóg. I dalej zaczął się modlić. Po kwadransie przypłynęła druga łódź i sytuacja powtórzyła się. Po półgodzinie przypłynęła trzecia łódź, lecz facet na dachu wciąż odpowiadał, że nie potrzebuje pomocy, bo Bóg na pewno go wysłucha i ocali mu życie. W końcu woda powodziowa podniosła się jeszcze wyżej, i człowiek z dachu utonął. Po śmierci, gdy już trafił na Sąd Ostateczny, zaczął się awanturować z Panem Bogiem: - Dlaczego mnie, Boże, nie uratowałeś przed powodzią, gdy się tak do Ciebie modliłem, tak Ci ufałem!? A na to Pan Bóg: - Jak to!? Toż wysłałem do ciebie trzy łodzie, a ty z żadnej z nich nie skorzystałeś!
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Wiatr wieje, dokąd chce. - cytat z Biblii. Jeden z kluczy do wiersza.   Pierwsza cząstka utworu może odnosić się do Ukrzyżowania, a jeśli ze św. Janem Ewangelistą powrócimy do początku Wszystkiego i do sprawczej mocy Słowa, to uwięzione  (w ciele umierającego Zbawiciela) słowo jest dopełnieniem tego cyklu, końcem, ale i początkiem. Jednocześnie wiatr (duch, boskość, omnipotencja) staje się wektorem nadziei na życie, trwanie, stabilność świata. Wyobraziłem sobie Słowo jako znak, który należy do materialnej części rzeczywistości, i jego sens, niesiony wszechmocnym powiewem (rzeczywistość duchowa); na tym klasycznym semantycznym dualizmie można oprzeć interpretację nie tylko wiersza, ale całej koncepcji Genesis, a także zwycięstwa życia nad śmiercią.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...