Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Namaluj mi świat akwarelą
Złote łany, oddzielone papieru bielą

Zlewający się odcień gór
Brązem, tańczy wśród błękitu chmur

Pokaż barwą, siłę słońca
Rozmyj promień,stwórz łunę gorąca

Niechaj muska ciemne knieje
Niech się błękit z żółcią zleje

Płatki kwiatów, pędzlem stwórz
Z trzech kolorów w jeden złóż

Obsyp pola,stawy, łąki
Rozwiń kwiat lub schowaj w pąki

A gdy dzieło skończysz-proszę
Daj mu to, co w sercu nosze

Opublikowano

nie, nie, nie...to ze nie cierpię rymów ( a tu są takie mało wymyslne na dodatek "łąki, pąki" jeszcze może "pająki" na trzeciego;p ), nie zmienia faktu ze tak pisac nie mozna!:/
przypomniała mi się Inwokacja "Pana Tadeusza" ...;] i to nie jest komplement;]
mamy XXI wiek, więc ja piękności tego wiersza "w całej ozdobie" nie kupuję...;)
pzdr aga

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



momentami przyjemne, jednak za dużo wytartych fraz, typu "błękit chmur", słaby środek - sam goły świat - choć ubrany w piękne kolory - to tylko opisówka. a gdzie miejsce dla wyobraźni?

niemniej jednak, myślę, że da się zrobić coś z tym fantem, np. tak:


namaluj ten sen w akwarelach
ukryj pola w łonie papieru

i pędzlem otrzyj pot gór
który świeci natchnieniem wśród zórz

zerwij mi gałązkę słońca
rozpuść blondu długie pnącza

niechaj muska nagą ziemię
i niech krew w studni szaleje

przykryj łąką świt jak kocem
gdy za krótkie grają noce

rozwiń mnie i schowaj w pąki
wachluj słowem dzieło rąk i

gdy się skończy ranek - proszę
zabij mnie najsłodszym głosem
Opublikowano

ha! To jak moje pierwsze wiersze! Skąd ja je znam?
Prawie wszyscy przechodzimy fazy rozwoju, jak motyle.
Każdy wzleci, oby nie jak motyl na krótko.
Ale pisać trzeba, jeśli tylko pisanie sprawia radość i przyjemność.
Reszta przyjdzie - potem.
Kto chce się czegoś nauczyć, to na tym Forum - może odnieść dużo korzysci.
Bardzo szczerze zachęcam do pisania,
z pozdrowieniami
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ~~ Nie wiem, jak to opisać - dosłownie nie mogę, więc pobujam w obłokach .. Ten, którego drogę politycznych przedsięwzięć obserwuję lat wiele, jest podłym obłudnikiem, chorobliwie wiernym własnej megalomanii .. Jego zaś wielbiciele (tu czytaj - poddani), pochłonięci nurtem lawy bzdurnych haseł; wciąż widzą w ich obrazie dobrobyt dla siebie .. To, że wprost okradali nas - mnie i ciebie jego przyboczni słudzy, z przyzwoleniem pana - nie może dotrzeć prawdą do umysłów ludu .. Wielka tutaj zasługa wysłańców szatana - hołdujących z ambony sekcie bałwochwalców. Kiedy wreszcie rodacy dostrzegą w tej sekcie jej moralną zgniliznę .. .. ocena w ich pojęciach ulegnie korekcie. ~~
    • Kurczę, wczoraj był Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego, a dziś ten wiersz przypomina o tym, żebyśmy umieli być wnikliwymi obserwatorami innych ludzi, bo nigdy nie wiadomo, do jakiej granicy doszedł ktoś, kto jest obok nas. Najtrudniej jest właśnie, gdy ktoś przykrywa uśmiechem drzemiące w nim czarne myśli, bo wtedy otoczenie jest bezradne i niewiele może pomóc, no bo jak? Powinno się zdecydowanie edukować społeczeństwo, jak dostrzegać pierwsze, najczęściej ukryte symptomy kryzysu.
    • Introwertycy tak mają. Nie każdy czuje się dobrze w krzykliwym otoczeniu, atakowany przez innych artyleryjskim ogniem bodźców. W ciszy można odzyskać znów niezbędny kontakt z samym sobą i kontrolę nad myślami. Korzenna kawa brzmi smakowicie, zwłaszcza jesienią, tylko szkoda, mimo wszystko, umierających kwiatów. Chociaż zdaję sobie sprawę, że jest to cena, którą trzeba zapłacić, jeśli chce się wybrać jesień - czas przemijania, zadumy, wyciszenia, cienia egzystencjalnego - za swoją drugą naturę. Tak sobie jeszcze pomyślałam, że wiersz może mieć jeszcze swoje drugie dno - potrzeba samotności u Twojego peela każe mu niecierpliwie czekać na koniec każdej relacji (z innymi ludźmi), którzy go drażnią i wobec których musi udawać, że do nich pasuje.
    • ktoś znów zasłonił uśmiechem co w sercu za długo więzi jak ten co poszedł na grzyby a wypatrywał gałęzi
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...