W Umyśle Szaleńca

[Michał Nawrocki]

Jest długi korytarz z marmuru,
gdzie rząd lamp krwią ociekając
groby rozświetla, rozgniata, rozmiata.
Podłogami wiją się nagie ciała
poddanych życiu, śmierci. zmartwychwstaniu.
U sufitów dyndają wisielcy dzieci,
sól ziemi przeklętej, przyszłość jej w popiele skryta.
Jest dal ciemna, której nie odgadniesz;
przeszłość pokrętna, której nie spamiętasz.
Portrety zbrodniarzy po jednej, a świętych
po drugiej stronie wiszą.
Ty pomiędzy. Nie kat, nie ofiara,
dziecię z nieprawego łoża poczęte.
Z wentylatorów kartki kalendarzy wylatują,
gdzieniegdzie przykleją się do Ciebie
błotem obrzuconego.
To twój prywatny korytarz -
historii przeklętej droga.

[Beata Szymańska]

Bardzo interesujące ujęcie problemu, zaczynam się jednak niepokoić, bo napisał Pan o moim umyśle Świetne zakończenie. Podoba mi się ten wiersz.
Pozdrawiam bardzo serdecznie

[e-m-e-m]

utwór może się podobać , ale katastrofizm w takim wydaniu mi
nie odpowiada, czegoś mi brakuje w Twoim opisie; być może
lirycznego przekazu; ale jak sądzę formy utworu nie da się już
zmienić.

pozdrawiam

[staszeko]

Straszne… Nic tylko założyć powróz na szyję i kopnąć stołek.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.