„Ludziki w celach” (19VII0III)

[gal gerald]

Stworzeni z nicości dążący do nicości.
Zamknięci przez drogę życia w celi.
Z widokiem przez okno o małej wielkości.
Jedyne o czym myślą to mór, który je dzieli.

Błędne koło przez widok na świat.
Przez widok z okna na inne okna.
Tylko słyszalny głosów szmat.
Mimo to w ich sercach nadzieja, pozostawiona.

Bo wierzą, że coś oznacza ptaków radosny śpiew.
Czują narodziny nowego uczucia, gdzieś.
Myślą słońcem co nie pozwala zabić ich przez gniew.
Nie tak jak ci, którzy zamknęli ich w celi jak miasto wieś.

[Mirosław_Serocki]

Proszę Pana. Niech Pan mnie nie prowokuje.