Nadzieja

[Justyna Kosikowska]

Dotyk parzący zapachem śniegu,
delikatnością warg ranił zmysły,
oczy przygasłe nadzieją zabłysły
powolny oddech przystał w swym biegu.

Mgła też powstala chwiejąc się lekko,
tuląc do siebie kwiaty uschnięte,
w swojej wędrówce wiecznie zawzięte
zasnęły świerszcze, wzdychając lekko.

W ramionach ciepła poczuła dreszcz,
rosa stokrotek łebki pokryła,
klęcząc nad stawem sen płonny sniła,
gdy ją przywitał, nie on a deszcz.

[Pancolek]

Płaczliwe. Rany robią ogromne wrażenie na czytelniku, gdy są lepiej zakamuflowane między wersami. Może warto pogłówkować nad tym?
+/-
+ za przebłyski.
- za obojętność po przeczytaniu.

Pancuś

[Baba_Izba]

mnie wydaje się ten wiersz taki troszkę z "przymróżeniem oka",
choć nie umiem rozszyfrować np. tego:
"oczy przygasłe nadzieją zabłysły
powolny oddech przystał w swym biegu."

Nadzieja zabłysła w oczach a "oddech przystał w biegu", czyli
co? Spowolnienie, bezdech, czy uduszenie?
Ogólne wrażenie po przeczytaniu - dobre.
Z pozdrowieniami
- baba