Wiersz wieczorny

[Kathrineoberd]

Zamykasz dzień
Gałązką milczenia
Rzuconą w azyl
Pamiętliwych spojrzeń

Tam gdzie
Chaosu
Pękają powrozy

W jutrzenki
Szacie
Odwiedza Cię szczęście

Zamykasz dzień
Gwiazdą która spadnie

Tęskniąc w objęciach
Bezchmurnego nieba

Uśmiech malujesz
W karcie papirusu

Oczyszczonego
z kurzu
zapomnienia

Zamykasz dzień
Chustą jarzębiny

Zapachem kwiatów
Wonnego jaśminu

W zduszonym Tobie
Zmęczonym trudami

Zostaje
tchnienie

Karmiące spokojem
I rozmyślaniami

Pośród
Alei
Oddechów wieczornych

Nieprzemijających
W ciszy
I spokoju.
Kathrineoberd

[Rafał Różewicz]

bardzo, długie i nudne, gdyby te metafory nie były takie znane, gdzie indziej zasłyszane, to nie byłoby, aż tak źle, czytelnik się nudzi, czytając ten wiersz. Dla mnie jeszcze do warsztatu i popracować nad nim. Pozdrawiam.

[M._Krzywak]

Akurat idę do przedszkola :)))

[Goya Abramowicz]

Taaaak...Nie wyłapałam nic co by mnie zaskoczyło, zuroczyło,poruszyło i tym podobnie "zrobiło". Ale przeczytałam. Pozdrawiam.