Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Tomek lat 24

Baba_Izba
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

pojechał
szybko ale nie aż tak
żeby ciemność
wrócę zmrok ominę nie martw się mamuś
tak ciepło

płynęło
pomknął zielony
życie to gra pęd pasja muzyka euforia
przelecę na szmaragdowej fali
krzyżują się drogi

nie szydź losie nie igraj ze mną
żółte zdziwione nagłą czerwienią
zgasiło wszystko

Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


właśnie wtedy pisałam komentarz do wiersza H.Lectera
"Wtuliłaś się w drzewo" (3 strona dla P-lista dodanych wierszy)
jak to się stało, potem w gazecie :"horror na al.Politechniki",
w internecie dowiedziałam się; Tomek.
Odczekałam, napisałam.
Nie byłam pewna czy umieścić. Nie znałam, do dziś czuję żal.
Dziekuję, Marusiu,
za ocenę również
- baba
Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jeszcze czuję opary rozlanej benzyny, rzekę piany gaśniczej,
RK-i, straż. Studenci wołający do balkonów o nóż (poleciały
na dół) - przecinali pasy - w każdej chwili groził wybuch.
Odważni, choć wszystko na nic.
Widzę codziennie, jak przy kończącym się zielonym - kierowcy
przyśpieszają, czasem na żółtym a nawet na czerwonym śmigają,
igrając z losem.
Ślicznie dziękuję
- baba
Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Oby, choć wątpię.
Takie historie powtarzają się w nieskończoność.
To jedna z nich, prawdziwa.
Może to mój sposób na zmiejszenie
żalu, który zawsze towarzyszy,
gdy kończy się tak bez sensu - młode życie ?
Sama nie wiem.
Dziękuję, pozdrawiam
- baba
Beenie M

Beenie M

Opublikowano
Opublikowano
żółte zdziwione nagłą czerwienią
zgasiło wszystko

Podoba mi się wiersz, chociaż wiadomo, że tematyka nie do podobania ze względu na przykre wydarzenie. Szczególnie udany, jak dla mnie oczywiście, wybrany wyżej fragment. Przemówił tym bardziej, że mi też zdarza się opuszczać skrzyżowanie, przyśpieszając na żółtym - muszę to zmienić koniecznie.
Wiem jak to jest, kiedy szok po czyjejś śmierci nie pozwala myśleć o czymkolwiek innym, i ciągle siedzi w głowie. Też tak miałam, i dopiero po przelaniu myśli na papier, powrócił spokój. Mam nadzieję, że Tobie też to pomogło.
pozdrawiam :)
Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

tak, siedzi, tkwi, gniecie.
Masz rację, troszkę lżej, choć resztę tylko czas.
Ironia losu, że jedna maleńka chwila - decyduje
o wszystkim. Mówią, że trzeba mieć szczęście,
ale szczęście należy wspierać rozumem.
Dziękuję za przeczytanie i ciepłe słowa,
ściskam
- baba

Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję za czytanie i komentarz. Emocje zwykle nie idą w parze
z pożytkiem, zastanawiałam się czy dać go na forum. Cieszy mnie,
że Twoim zdaniem niezły.
Wszystkiego naj - baba
Coolt

Coolt

Opublikowano
Opublikowano

bardzo sprawnie napisany

świetne wykorzystanie kolorów światła do budowy sytuacji lirycznej

jak dla mnie kompletny wiersz, można go wydobyć z warsztatu na światło dzienne

Pozdrawiam ciepło
Coolt

adolf

adolf

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



co tu dużo mówić, ładny, emocjonalny wiersz, choć tematyka przykra, ale jakże codzienna. Co do wiersza, nie trzeba mówić ani oczym jest, ani dokładnie się rozpisywać, bo jest bardzo obrazowo opisany. Co do całości:

-pierwsza strofa bardzo dobra, jeszcze to wtrącenie owego biedaka w kursywie baqrdzo ladnie wpasowuje sie w całość i nadaje zabarwienia emocjonalnego, bo "ożywia" ową ofiarę nadaje całości ludzkiego zabarwienia, ale także cichą przesrtogę: ile to razy takie słowa padają :( ( tak ps. to mi się to wtrącenie strasnzie skojarzyło z: /co prawda temat inny, ale tragedia i zabarwienia w obu bardzo ładnie podkreślone

Rano, zimą, mróz czy zawierucha,
W surduciku do szkoły o milę,
A wieczorem w chacie późne chwile
Z książką, z piórem, chociaż w ręce chucha.
Latem, wolny, zastąpi pastucha,
A pod pachą Homery, Wirgile;
Ludzie czasem poszydzą niemile,
Lecz on pasie i ludzi nie słucha...

I tak wyrósł... I dalej w stolicę...
Tam to wiedzy głęboka jest rzeka...
Ojciec czeka i matula czeka...

A on pisał: "Kochani rodzice!...
Skończę... bieda... dużo do roboty..."
I dziś skończył... umarł na suchoty... )

Co do drugiej strofy mam małe zastrzeżenia. Jest ona dobra, ale jak ja to cyztąłme, miałem takie wrażenie potoku słów, który dopiero po uważnym przeczytaniu miał głebszy sens - dobre by to było, bo upadabniałoby wiersz od sytuacji: tak jak wiersz przyspiesza, potok słów, tak ten owy neiszczęścnik, a sens już po kafcje :( ale mnie jednak kusi torche żeby zapisac to tak

płynęło
pomknął zielony
życie to gra
pęd
pasja
muzyka
euforia
przelecę na szmaragdowej fali
krzyżują się drogi

może i wygląd troche groteskowyu, ale zdaje mi się, że i dobrze oddaje, i można isę nad każdym łębije zastanowić

wziąłbym jeszcze "krzyżują" się dorgi, żeby nadac tu wieloznaczność,której nie sposob by przegapić. Oprócz zwykłego drowgowego skrzyżowania, można by zwróćić uywage na słowow krzyż i zapowiedź tragedi, ja bym to rozstrzelił.

k r z y ż u j ą

Końcóka piękna, a podsumiowanie, że zielone światło gasnąć zgasiło i życie owego młodzieńca.

nie szydź losie nie igraj ze mną
żółte zdziwione nagłą czerwienią
zgasiło wszystko

mnie się wiersz psodobał...

jedneko tlyko mi żal..

szkoda, że wiersze, kótre mają taką siłę, niosą z sobąż tyleż emocji, nic nie mogą zmienić....

pozdr/

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      ja i mój czas

      Przez violetta · Opublikowano

      Gdy przychodzi zieleń, to nic innego nie robię, pakuję się w nią i tak aranżuje dni.
    • violetta
      Miejska legenda

      Przez violetta · Opublikowano

      Takie sobie:)
    • Whisper of loves rain
      Echo ciszy...

      Przez Whisper of loves rain · Opublikowano

      W czterech ścianach płonie strach, Cisza krzyczy, serce drga. Na stole zimny chleb i łzy, A w oczach dziecka — koniec gry.   Zagubiony w cieniu win, Własny gniew pożera dni. Chciałem tylko być kimś znów, A zostałem echem krzywd i słów.   Zasłaniasz blizny — wstyd i żal, Mówisz „nic się nie stało”, jak co dnia. Ale nocą słyszysz płacz, To twoje serce woła: „dość już masz!”.   Roztrzaskane lustro wciąż, Pokazuje twarz bez słów i rąk. Czy przebaczenie ma jeszcze sens, Gdy każdy krzyk to nowy grzech?   Nie bij, nie krzycz, nie niszcz snów, Niech miłość wreszcie przerwie ból. Z popiołów wstań i zacznij żyć, Bo w każdym z nas jest światło i krzyk. Niech echo ciszy woła nas, By nikt nie płakał jeszcze raz...       p.s. Tekst jako piosenkę można posłuchać tutaj 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Alicja_Wysocka
      Miejska legenda

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @tie-break Oj, jak ładnie, wrócę - tylko pomyślę, bo teraz jestem jeszcze trochę śpiąca :)
    • Stukacz
      Matoha

      Przez Stukacz · Opublikowano

      Tańczyły, śpiewały, pijane obłędem, Oszalałe, w upiornych podskokach. Po chwili krótkiej do kotła, równym rzędem, Stały za sobą w ciemności zmrokach.   W kotłach smakołyki się zagotowały: Tłuste mięso z udźca baraniego, Na zakąskę zaś zioła przygotowały I drobinkę kwasu chlebowego.   – Ja, to tamtej mleko zabiorę – za karę, Bo mnie nazwała staruchą starą, Że niby ona wielką posiada wiarę, A ja jestem zgryźliwą poczwarą.   – A ja, to plagę szkodników na pszenicę Ześle sąsiadce, co do kościoła, Wczoraj ledwie – wyobraź sobie – w rocznicę, W biegu na msze poszła chylić czoła,   Wymodlić wybawienie przeklętej duszy, Bo deszcz sprowadziłam na jej pole. Tamtej zeszłorocznej, przeraźliwej suszy Pokonała zawistną niedolę,   A ona, że to niby czary, że szkodzę. Nie pomogę więcej – źli są ludzie. W smutku spuściła głowę. – Od nich pochodzę, Dbali, wychowali, w pocie, w trudzie.   Zamartwiła się nad swoimi słowami, A sumienie poruszyło strunę, Która w duszy – nakazami, zakazami – Drapie niewidzialną oczom łunę.   Wrzask. Na kłótniach i na sporach noc upływa, Zmęczone i rozdrażnione – senne, Na niczym już im nie zależy, nie zbywa. Blisko świt słońca, zorze promienne.   Wtem pojawia się demon, kozioł kudłaty, One w strachu: przewiniła która? Wchodzą z lękiem na latające łopaty – Złego aura: upiorna, ponura.   Matoha syczy, czerwone oczy wbija, Dokładnie ogląda, wzrokiem bada, Czy która nie zwodzi albo nie wywija, Kłamie, oszukuje. To szkarada –   Pomyślały. Pokorny wzrok w ziemię wbity. Na to on: sprawiedliwość – tak Zofio – Wiedźmy, czarodzieja, maga czy wróżbity Jest matką i waszą filozofią.   Straszyć czy szkodzić – nie. Wam pomagać dane. Ziół leczniczych poznałyście sekret, Przepisy na różne choroby podane Nosicie jak podpisany dekret.   Wymagam więc jako strażnik waszej pracy, By morale przestrzegane były, W przeciwnym razie na rozkaz was uraczy Sroga kara. Diabły będą wyły   Z klęski, z zatraty waszej, z waszej głupoty Wyły będą pod niebiosa same, Winne będziecie jeżeliście miernoty Pod odpowiedzialnością złamane.   Wiedźmy w strachu całe przed Matohem stały. Wygląd jego jak demona z piekła: Kozioł zawistny i to kozioł niemały, Oczy czerwone, gęba zaciekła,   Na głowie rogi, zębiska, czarna grzywa, Lecz co innego bardziej przeraża: Odgłos co się z głębi gardła wydobywa, I śmiech, który raczej nie zaraża.   Z piekła rodem, więc dlaczego zapytacie, Czuwa pilnie, by wiedźmy chroniły, A nie wiodły ku zgubie, żalu, utracie? Cóż? Prawo, prawem – tu prawo siły.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...