Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zza ściany dobiegały żywiołowe
dźwięki raz po raz strzelały
śmiechowe petardy
na balkonie przyparta do pelargonii
piszczała dziewczyna
w głębi

gwar zakrapianej biesiady
piął się po murze bluszczem
zasilonym trawką
oplatał wężowo
dusił

krzyk rozdzierający salwami
toastów na zdrowie w bloku
za szczelnością okien spała
obojętność ona ze strachu
kuliła się

odarta ze wszystkiego na stole
rosła temperatura w rytmie muzyki
wirował sufit bezradny pokój
sięgał zenitu nad ranem
ucichło dla niej
wciąż

szalała w uszach karioka

Opublikowano
na stole rosła temperatura
w rytmie muzyki
wirował sufit bezradny pokój
sięgał zenitu

ze strachu obojętność
kuliła się

nad ranem
ucichło




za dużo treści w całości
chociaż malowniczo ale za gęsto

banalnie nie jest / a przynajmniej nie chce być

to co ocaliłem to ocaliłem


/pozdrawiam /
Opublikowano

pamiętam z warsztatu - wtedy myślałam, że ten utwór jest o śmierci.
ale okazuje się, że i przez tydzień lub dwa wiele można się nauczyć ;o)
to było o Tobie (piszesz coraz lepiej) i o mnie (chyba zaczynam kumać :P -
nareszcie)

serdecznie i z plusem
angela

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Angela, dzięki serdeczne.
A przemyślenia, jeśli owocne, to tym bardziej radość.
I ten plus taki milutki jak latawce...
Słoneczka i wiatru w skrzydłach.
:)
Serdeczności z serducha
-teresa
Opublikowano

znam to,
te jęki, rżenia,
jakby sto koni jucznych
ktoś wyrwał z odrętwienia
za sprawą ogni sztucznych.
;)
Bardzo mi się podoba "przyparta do pelargonii"
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Miły Waldemarze, sama radość, że pamiętasz i że nie zmieniasz zdania.
Za plusa też bardzo dziękuję.
I uśmiech ślę. Miłego dnia.

Pozdrawiam serdecznie
-teresa
Opublikowano
bezradny pokój sięgał zenitu nad ranem, przyparta do pelargonii, w bloku za szczelnością okien- pycha, bardzo się podoba. natomiast jako klient, który wymaga, czegoś mi zabrakło- może ostatecznego dopracowania? zgrzyta mi np. szczelność i obojętność obok siebie /za dużo ości :)/. śmiechowe petardy w tym wydaniu także średnio się prezentują. i temu podobne, ale zbierając wszystkie wrażenia,
dobry, szczelny wiersz.

pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Rachel, dziekuję za zebranie wszystkich wrażeń i pozytywną ocenę.
Ten zgrzyt jest zamierzony, ale nie chcę odkrywać kart;
"śmiechowe petardy" dla tej "przypartej do pelargonii"
też mają swoje znaczenie (subiektywne).
Miło cię gościć.

Serdecznie pozdrawiam
-teresa
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Niezmierniem rada. Wnikliwy i pozytywny komentarz, że aż nie wiem,
co powiedzieć. Chyba ukryję się za rumieńcem i powiem po prostu
"dziękuję". Jak do tej pory (wiersz był w warsztacie) taka dogłębna
analiza po raz pierszy z twojej (nie wiem, czy tak mogę się zwracać) strony.
To radość dla autora.
Dzięki.

Kłaniam czułki i serdecznie pozdrawiam
-teresa
Opublikowano

Czuję taki smutek i bolesne wspomnienia po przeczytaniu, wydaje mi się, że nie miałaś na myśli "piszczenia" z radości. Obojętność uczestników biesiady nie świadczy najlepiej o "biesiadującym zblokowanym społeczeństwie" Jakoś nie mogę się wyzwolić z tragicznego odbioru tego wiersza, ale może się mylę, obym się mylił. Wiersz od początku do końca kieruje spojrzenie czytelnika na uczucia skłebione we wnętrzu dziewczyny skazanej na pelargonie i... coś jeszcze. Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dobrze czujesz to, co w tym wierszu najważniejsze. Obojętność raczej dotyczy sąsiadów odizolowanych "szczelnymi oknami" od ludzkiej tragedii, w tym wypadku "piszczącej dziewczyny przypartej do pelargonii i, jak to określiłeś, coś jeszcze...
no, ale czytelnik może odkrywać w miarę tego, jak czuje.
Dziękuję za komentarz.

Serdecznie pozdrawiam
-teresa
Opublikowano

"przyparta do pelargonii
piszczała dziewczyna
w głębi
oplatał wężowo
dusił
ona ze strachu
kuliła się
ucichło
dla niej
wciąż

szalała w uszach karioka"

Tereniu, wiersz, jak pisałam w komentarzu w Warsztacie - świetny, wielowarstwowy,
dla pewnego uwypuklenia jednego z wątków te powyżej - wybrane zdania.
Okraszone serdecznością pozdrowienia ślę
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Kochana Babo, jak zwykle trafnie i zgrabnie wysupłałaś jeden z ważniejszych
wątków i to bardzo rzeczowo. Serdeczne dzięki za pozytywną ocenę.
I za okrasę również.
Z wzajemnością pozdrawiam słonecznym uśmiechem
-teresa

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tylko co ma do tego AI? AI będzie tak funkcjonować, jak ją zaprogramują ludzie, a ci oczywiście zrobią to zgodnie z jakimiś wzorcami. Pytanie - jacy to będą ludzie i w jaki sposób wychowani. A to, że koncepcje wychowawcze się zmieniają, nie ulega wątpliwości, odkąd potrzeby jednostki zostały postawione ponad potrzeby wspólnotowe. Sztuczna inteligencja nie stoi jednak w kontrze do czegokolwiek, odzwierciedla tylko bieżący stan rzeczy. Oparta (głównie) o modele językowe, operuje jedynie na systemie kodów i znaczeń. To my ją 'wychowujemy', jeśli można to tak nazwać,  ucząc pewnej struktury, odzwierciedlającej mniej więcej naszą logiczną percepcję, nasz aparat pojęciowy. AI nie rozumie rzeczywistości jako czegoś ciągłego, zmieniającego się pozostającego w ruchu, ewoluującego zrelatywizowanego, tylko jako zbiór stałych elementów, które zostały wprowadzone do bazy danych i w ich obrębie się porusza. A elementy te już wprowadza człowiek, który może być dobry lub zły, głupi lub mądry, mieć rozwiniętą wyobraźnię lub nie, rozległą lub wąską wiedzę.... No i trzeba jeszcze dodać, że AI jest - na razie - tworzona do realizowania określonych zadań, co pokazuje, że człowiek jednak chce pozostać wolny i zrzucić na nią to, czego wykonywanie go ogranicza. Odszedłem trochę od tematu, a zmierzałem do tego, że AI będzie w stanie 'widzieć' różnice', o których piszesz, jeśli tego zostanie nauczona.  Chyba, że chcesz powiedzieć, że sam czujesz się trochę taką sztuczną inteligencją, bezdusznie programowaną do pełnienia określonych funkcji  narzuconych przez zewnętrzny, techniczny plan, a nie dzieckiem wychowywanym do samodzielnej realizacji siebie, w zgodzie z tym, czego AI jeszcze nie posiada (wolna wola, samoświadomość).
    • Na pierwszy rzut oka ma to być coś sonetopodobnego. Ale popłynęłaś po tym jeziorze... w szuwary, Środki artystyczne zostały dobrze dobrane. obrazy są plastyczne, żyjące, z łatwością poddają się wizualizacji. Tymczasem forma sprawia wrażenie bardzo nieudolnie skleconego pancerza, w którym wiersz się dusi i dogorywa, a to przez nienaturalne inwersje, a to przez brak rytmu, a to przez pokracznie poprzekręcaną gramatykę. W ten sposób od razu pokazujesz czytelnikowi wszystkie słabe miejsca, gdzie nie umiałaś sobie do końca poradzić z językowym budulcem. Niech będzie to zwykły, wolny wiersz, który uwolnisz z tego stylistycznego żelastwa, a jeśli koniecznie upierasz się przy sonetach, to trzeba więcej treningu, bo tu już 'intuicyjnie' się nie da.
    • Kluczowe pytanie - co to znaczy 'lirycznieć'?  Życie staje się poezją, to oczywiście wynika samo z siebie, ale interpretacja utworu musi wyjść poza zwykłe ubarwianie, upiększanie. Wpisanie wspólnie przeżywanego czasu w wiersz zdefiniowany jako określona struktura, ma charakter o wiele bardziej brzemienny w skutki. Liryka jest przede wszystkim poszukiwaniem formy dla emocji, a jakie to ma konsekwencje dla bohaterów lirycznych? Jeśli ich doświadczenia zostaną przeniesione w rzeczywistość metafor, wówczas okaże się, że współdzielenie codzienności jest zarazem tworzeniem jej tak, jak poeta tworzy swoje dzieło - budowaniem sensu (życia) poprzez indywidualizację tego, co ogólne i nieokreślone. Np. we fragmencie ze sklepem - wszyscy tam robią zakupy, ale dla bohaterów nie jest to zwykłe wyjście do sklepu, bo liryka tak manipuluje percepcją, aby mieli poczucie, że chodzi o coś zupełnie innego. Realność staje się umowna,  jej poszczególne elementy mają być tylko nośnikami czegoś, co istnieje jedynie w świadomości i  osób mówiących w wierszu. Upraszczając - lirycznieć to budować rzeczywistość i kod, który ją na nowo zdefiniuje (niekoniecznie werbalny), zgodnie z tym, jak w niej chcą funkcjonować bohaterowie wiersza, czy jak to sobie - wspólnie - wyobrażają.
    • Zastanawiająca przypowieść, w której prosta obserwacja przechodzi w trafną ekstrapolację. Gwarowa 'śleboda' dodaje wierszowi ciekawego smaku.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Porażająco głęboka refleksja na tle nieistotnej reszty.   Ale dam lajka, bo moc tej cząstki rekompensuje wszystko inne.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...