4. "Czemu świat się tak pomylił?"

[Adam Bartosiewicz]

Zakochałem się w kobiecie
Zakochałem z całych sił
Od pierwszego dnia, spotkania
Od pierwszego słowa jej

Wciąż myślałem co uczynić
Jaki znak jej dać
Może spojrzeć w oczy, wyznać
Szeptem, czy wykrzyczeć mam

To uczucie dojrzewało
W moim sercu ciągle Ty
Tylko wzrokiem, tak nieśmiało
Wciąż szukałem oczu Twych

Wreszcie zapragnąłem wyznać
To, co we mnie ciągle tkwi
Choć ten list był bez imienia
To wyrażał duszy treść

Tak zaczęły się rozmowy
Słowa szczere wciąż pisałem
Tajemniczy Nieznajomy
Tak się wtedy nazywałem

Kiedy bardziej się otworzyć
Jeszcze cieplej pisać chciałem
Na ten krok się odważyłem
To Twój Adam - podpisałem

Nie żałuję tego kroku
Wreszcie spojrzeć mogłem w oczy
Bo Ty przecież to wiedziałaś
Byłaś pewna, że to ja

Jeszcze lepiej Cię poznałem
Jeszcze bardziej pokochałem
A gdy Ty mi to wyznałaś
Wtedy całkiem zwariowałem

Kiedy tylko zamknę oczy
To wciąż widzę Twoją twarz
Twoje oczy, włosy, usta
I... ten dotyk na policzku

Tylko czemu gdy zasypiam
Kołdra tylko mnie przytula
A poduszka jakaś mokra
Myśli tulą mnie do snu

Czemu świat się tak pomylił
Czemu los okrutny jest
Czemu czasu cofnąć nie da
Nawet ta boląca łza

Zakochałem się w kobiecie
No i tym skrzywdziłem ją
Anioł mnie dziś nienawidzi
A ja rację przyznam mu

Co uczynić mam rozdarty
Czemu ze mnie taki drań
Tylko tuląc do poduszki
Cicho szepczę... kocham Cię...