Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

wierzę w siebie


Rekomendowane odpowiedzi

ależ uroczo
jeszcze tylko zapal świece


co tak pachnie - róże?
| (zgaś je otwartą dłonią) ten wers kłuje jakoś. Usunąłbym otwartą , bo tak mi się zdaje, że jak mówimy dłonią, to raczje nikt nei mysli pięścią. To zgaś też jakoś nie pasuje, niby ciekawie ale jednak jakoś tak "zgaś pachnącą różę" - fajne w czytaniu, ale jak dla mnie troche przekombinowane i jednak do mnie nie przemawai ;p Moze powinno? |

nie poparz się
ostatnio mają kolce grubsze niż
powłoka bólu hmmm ta powłoka bólu jakoś tak niezgrabie brzmi, pozatym niezbyt wiadomo co jest tą powłoką no i dlaczego "bólu?"

co czuje człowiek, gdy schodzi do piekła?
smołę, kochani
I jeszcze jedno pytanie: zasdniczo wiersz pokazuje nam ciekawy obraz, tylko że ja (może jeszcze nie zbyt uzdrowiopny ;p ) niezbyt mogę sobie powiązać to piekło z początkiem. Wiersz ma odwoływac się do np. zwykłej koalcji przy świecach. Róże pachną. Jest roamntycznie. Ale nagle peel karze dziewczynie zgasić różę - to jak dla mnie jak wyzanie: skończ, przesatan nie kocham cię. Ostrzega ją potem, że to bedzie bolesne. Piekło to byc moze kara za takie rzeczowe (bądź co bądź ironai na poczatku + brak emocji) za trakotwonei miłośc?

pozdr.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

zak stanislawa, adolf; taka interpretacja może być słuszna, bo skoro ją tu napisałeś, adolfie, znaczy, że jest dobrze. możesz odbierać wiersz według własnej woli i wyobraźni. dziękuję obojgu.
H.Lecter; hmm, dlatego wstawiłam- ponieważ widzę, że brakuje to pewnej dozy polotu i wdzięku. zastanawiam się tylko, co z tym zrobić, dlatego utwór znalazł się w W.
pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • polecam Żywiec mocny gaz... nie wypijesz też na raz
    • Syczała raz kobra na dżunglę całą, bo coś znowu jej się nie podobało. ja mam jeszcze sssporo mocnego jadu, i nie ujdzie wam to wszystkim na sssucho. Wtedy mangusta ugryzła ją ,, w ucho’’ i wkrótce nie było po kobrze śladu. Morał z tej bajki jeden teraz płynie: nigdy nie stąpaj po zbyt cienkiej linie.  
    • najbliżej mi do ciebie  kiedy jesteśmy w łączności  jak ptaki na linii wysoko    lecz nie pod wysokim napięciem         
    • @violetta   Dzień dobry, a ja piję piwa i oglądam film pod tytułem - "Pasja" - Mela Gibsona, jak mówiła pani Agnieszka - jestem wrażliwym człowiekiem i ten film wywołuje łzy, tutaj może pani znaleźć Jezusa Chrystusa (filozofa uniwersalnej miłości), proste i logiczne?   Łukasz Jasiński 
    • tyle tu korytarzy, arteryjek, bocznych odnóg, że naprawdę można zabłądzić na śmierć, skonać z głodu i pragnienia w zapajęczynionej i spowitej kurzem alejczynie, po której nie szedł nikt od czasów Mieszka I Plątonogiego. mimo wszystko – podjęłaś ryzyko. im dłużej przemierzasz labirynty korytarzy, tym gmach zdaje się (pozornie?) maleć, okazuje się bardziej przytulny i niehorrorystyczny. dotąd siwe ściany nabierają pastelowych barw, plafoniery świecą jaśniej. robi się cieplej i milej. aż tu nagle – dysonans, kontrapunkt: jedna z bocznych odnóg okazuje się być... nadziemną (sic!) sztolnią. w dodatku coś ci mówi, że to tam, właśnie tam! idziesz. im dalej, tym śpiewniej, słychać zapijaczone głosy, zgięte i wyżęte nuty piosenek o sokołach, omijaniu gór, dołów, o tym, co zrobi doskonale morskim opowieściom. biesiada w teatrze kopalnianym! na widowni, pośród hałdek zwiercin – suto zastawione stoły! za nimi - czerwoni zatłuszczeńcy o brodziskach uwalanych majonezem, ich szkaradne i niskobudżetowe panie. skrępowany jak diabli, niemal skulony stoję na środku sceny i tak szalenie nie pasuję do reszty obrazka, wizualnie odcinam się od rozpasanej czeredy. skromniś, myszoludek-sztafarzyk, postać niczym radio jednozakresowe odbierające tylko tę stację, która nadaje wyłącznie sprawdzone wiadomości. mówię swój monodram, częściowo z pamięci, czasem jednak zerkając na zadziubdziane maczkiem mankiety białej koszuli. lecą puszki, puste kieliszki, w głowę trafia mnie szczeroniezłoty puchar. zniżam głos aż do szeptu. ma być tajniej i ciszej, mniej scenicznie. wzmaga się buczenie. schodzę, nim mnie całkiem zatłuką. zaraz na scenę tanecznym krokiem wbiegają klauni: ten z małpą na sznurku, ten z niedźwiedziem na patyku. teraz to ja się gubię w meandrach kulis. pewien nieprzebrzmiały gwiazdor rozdaje autografy na wylinkach, naganiacze – zaproszenia na roast eks-prezydenta, długo wyczekiwaną koronację Korwin-Mikkego, zaproszenia na stypę w klimacie rave. odnajdujemy się po paru godzinach błądzenia. zderzają się nasze, tyleż mroczne, co bajkowe światy, wnikają w siebie. połączone kolory nie tworzą, na szczęście, szarości.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...