Wiosna

[Marta Pająk]

Spotkałam dziś wiosnę
O poranku
Miała długie czarne włosy
Delikatnie
Jakby przez wiatr wpierw ułożone w fale
Opadały na smukłe ramiona
Gładkie plecy
Miała zieloną suknię
I takież oczy
Uśmiechała się
Szła zatłoczoną ulicą
Szarego miasta
Dumna jak paw
Z podniesioną głową
Bił od niej blask promieni słonecznych
Pachniała
Świeżym wczesnym powietrzem
Nad sobą miała niebo błękitne
Lub noc pełną gwiazd
Zależy jak chciała
Była wybredna i trudna
Ale silna i pewna siebie
Jak niejedna marcowa miłość

A kosz jej był pełen kwiatów

[lubię latawce]

Wiersz o wiośnie jest z założenia ...
Przeczytałam mimo wszystko, i nie ma w tym nic odkrywczego.
To już było.

Do innego wiersza, podejmującego bardziej ambitny temat, można by (w zależności od treści)
wrzucić ostatni wers. Wyobrażam sobie taką puentę, ale tylko w symbolicznym wymiarze. Tutaj
takiego nie dostrzegam, niestety. A więc, trzeba znaleźć sobie 'swój kawałek podłogi', grunt,
po którym nikt jeszcze nie deptał i na takim, choćby małym z początku kwadraciku, zbudować wiersz.
Niech się mury pną do góry.
Pozdrawiam, a.

[Vera_Ikon]

Ojoj... To już rzeczywiście było... wiele wiele razy...
A o tym, co było, ciężko napisać w nowy i inny sposób.
Nijako tak wyszło...
Zachęcam do dalszych prób.
Pozdrawiam serdecznie

Weronika

[Magnetowit_R.]

no, wiosna. I co?

pzdr

[Marta Pająk]

hm dzięki za rady, wiosna to już wiele znaczy:) a że było... pewnie tak, wiele razy, skoro tak twierdzicie. u mnie po raz pierwszy:)