Przygoda wierszem pisana

[Bożena Krupicz]

Pewnego razu na spacer
wybrał się samotny stres
Gdy poczuł zmęczenie
Do pobliskiej kawiarenki wszedł
Usiadł nieśmiało
Chciał kawę zamówić
Lecz ze zdziwienia zaparło mu dech
W kawiarence aż wrzało
A przy stolikach kilka innych stresów siedziało
"Nareszcie towarzystwo
Nie jestem już sam"
Wtem drzwi szeroko się otworzyły
I postać potężna wtoczyła się
"Mam Was chłopcy moi mili
To ja depresja
Objąć Was chcę"
No i objęła silnymi ramionami
Az stresom zabrakło tchu
Z początku się bronili
Lecz póżniej pogodzili z losem swym
Wszak lepiej przytulić się do kogoś
Niż ciągle samotnym być

Tak sobie tłumaczyli

[Bożena Krupicz]

Wiem że nie zostanie na nim suchej nitki ,lecz nie mogłam się oprzeć by go nie zamieścić. Za wszelkie uwagi wdzięczna będę

[egzegeta]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bożenko
a niby skąd wiesz? :)

1. Przede wszystkim niepotrzebnie wprowadzone dodatkowe stresy - wystarczy ten jeden,
skoro mowa o samotności.
2. Za dużo gadania - brak niedomówienia
3. Puenta "samotnościowa" - strasznie banalna
4. Ta wersyfikacja zdecydowanie mi nie leży

tak bym to widział - ze spojrzenia makro:)
Pozdrówka