Proszę o radę! (uwaga: wiersz wtórny i archaiczny)

[adolf]

Jak zapewne pamiętacie w grudniu opublikowałem tu szkic wiersza do Emila Fischera. Był on niedopracowany, prosty i strasnzie wtórny i quasi-romantryzny. W między czasie zmienił się moj gust (krok w stronę poezji wspołczesnej) i odszedłem od starych śmieci. Mimo to mam do tego wiersza sentyment i mimo że wiem że ani on orygianlny, ani ciekawy, tylko wtórny i archaiczny to chciałbym żeby ktoś rzucił na niego okiem i poradził coś - nie musicie się bąc - to pisanie to już przeszłość - po prostu nie chcę żeby się ten wiersz zmarnował :(

Do Emila Fischera

I
*Zapowiedź - Krzyk nienarodzonego*

Ideo!

Skonało twe dziecię, bo obrawszy szlak czarny
przebrnęło przez mary znajdując snów zlewisko!
Lecz choć upadło - trwa - nim nie odbędzie kary
za bogów upadek, gdy ich znaczenie prysło!

Emilu!

Tak wypiłeś z czary przez Ducha wyrzeźbionej
prawdę tchnienia życia w ludzkie słupy z ołowiu!
Dopadły cię one tnąc impuls weny twojej!
Padłeś do macierzy,miażdżąc pędy rozwoju!

Losie!

Jaką to zawiścią pakt przypieczętowałeś,
gdy światło wszechświata wpadło w jedną źrenicę.
Odbiciom z lustra snów krwawą szatę utkałeś
by otwarli oczy - krzyknęli światu: nie widzę!

Emilu, jak strasznie swój los okupiłeś!
Wziąłeś synów wiecznych - żywych zaś zabiłeś!

II
*Upadek - w kwiecie gwiazd*

Na nic moc twa wielka na krzyki twe tak głucha,
choć cząstka jej silna Nieskończonością włada!
Lecz zastygła w czynie - próżną była otucha,
że dźwięk ten odbity trafił do uszu Pana!

I tak przekląłeś świat, co splunął na twe czoło,
Narzuciłeś pęto: strącając blask ułudy!
[Lecz] Kajdany zerwali by słońce w sieć kłamstw wpadło,
Cierń twój w bruk rzucili boś światłem był zatruty!

Jesteś teraz wieczny, tkwisz w każdym świata skrawku
Przed tobą klękają wszelkie nimfy, anioły ...
Rodzisz się na nowo w łzie zabranej światłu!
Prawa wiecznie trwają a tyś w nich jest uśpiony!

Nie słuszna do ludzi bez granic miłości,
Zaprzestań, skończ, nic nie dasz prócz zawziętości!

III
*Ostanio słowo - na zanik eteru - duszy kosmicznej*

Emilu!

Milion lat przeminie i zasną galaktyki,
Wszystko zaniknie, w sen zapadnie nasz wszechświat,
Bezdźwięczny zabrzmi śmiech, tak w eterze rozmyty,
Próżność pokonała nie nas lecz cielesny świat

Emilu!

Kto oprócz nas doznał objawienia od Boga
widzi wszelkie światło przez pryzmat nie soczewkę,
milion barw zebranych, w sile jednego słowa
Droga wielu znaczeń przemierza kosmos wiecznie!

Emilu!

Ty wiesz, że nieliczni tylko dostrzec są w stanie
gwizdy blask w lśnieniu narodzenia idei
Plotą aureolę - wiążąc w niej światło trwale,
Niosą ducha krajom - lecz nie pyłom tej ery!

Emilu! - czekajmy!

Aż skamieniałe powstaną obrazy, niosąc kwiaty,
Z kamieni, tak my wyzwoleni ulecim w zaświaty.

[zak stanisława]

adolfie, dziwnie dziś- współcześnie-,(brzmi) czytać twój styl. to jakbym się cofnęła w rozwoju, lata 60..dla mnie to miłe ale dla innych???
jesteś mądrym młodzieńcem i przyznam, lubie cie czytac...
ale czasami wole twoje komentarze, po 100kroc wolę!!!!!!!!
cmok