Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wcale cię nie kocham Pralinko
jedynie snuję dla ciebie ten wiersz
jak jedwabnik znaleziony w szafce
między konserwami a butelkami po mleku

a mogliśmy być parą spodni
które mój sąsiad zakłada w niedzielne popołudnie
biorąc za żonę swój starokawalerski płaszcz i parasol
by później zasiąść przed telewizorem drapiąc się po jajach

teraz nasze marzenia koczują w zapłakanych kątach
nasi przyjaciele grają w ping ponga schowani
za niewidzialną bramą łapiąc kolejne hausty szczęścia
nasze rozmowy spoczywają szczelnie zamknięte w słoikach

po dżemie i kawie bowiem stało się co się stać musiało
ogromne wieże wypełnione ogniem skurczyły się
do rozmiarów pieniążka który trzymam w portfelu
aby zadośćuczynić temu czego nie ma i nigdy nie będzie

gnąc w ręku ten papierek myślę o tobie
stale i zachłannie patrząc na przepływające
po Wiśle statki odmierzając czas który mi pozostał
na dotarcie do domu gdy zasiądę przed telewizorem

przed książką przed kartką i wreszcie po całym dniu
pełnym ciebie i ogołoconym z ciebie
tak jak mnie uczył mój przyjaciel pancur Mosze
podrapię się po jajach najczulej jak umiem.

Opublikowano

Zró z tego dwie zwrotki:)
rozwleczone do nieprzytomności, chyba lepiej "jajach" niż jajcach, które mimo klamrowanego zaistnienia w tekście - mają tu znaczenie marginalne dla sprawy, a jak znam życie - będą zauważone w większości komentarzy, co spowoduje odejście od tekstu, w którym jest wiele ważnych rzeczy. Tylko stanowczo dieta cud potrzebna, bo tak, to z lekka przynudzawka.
:)

pozdrawiam - mirka

Opublikowano

No Wie Pan, drapanie się po jajach to trochę nie tak. Jest to zwrot wulgaryzmu podwórkowego. Proponuję zaprzyjaźnić się z Brzechwą. Troche ogłady... Dolączam się do krytyki poprzedników.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



chyba poprzadniczki wladziu
drapanie sie po jajach podoba sie a mnie sie nie podoba
cos wladziu mowiles o wlasnym patrzeniu
szybko wladziu zapomniales

a dotyk niech sobie daruje te marne figle nie zycze sobie
Opublikowano

Bufonik - Naucz się czytać po polsku to może zrozumiesz co napisałem. Mi się ten wierzsz również nie podoba. Jest wulgarny. Nie powinno się używać takich słów w kawiarence "poezja".

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a rzeczywiscie, przepraszam, już tak mnie tutaj wszyscy atakuja, że nie odrozniam dobra od zla. ale widzi pan, pan napisze, ze wiersz kiepski a jakis dotyk będzie dawal srodki na przeczyszczenie, bo jest pewnie kolezanka autora i mimo, ze wiersz to dno, to i tak jest super. takie tutaj zwyczaje panuja.
Opublikowano

Panie bufon - daj Pan jakiś wiersz, chętnię docenię
Poza tym, nie napisałam że wiersz jest super. Gdyby Autor był moim kolegą, komentarz byłby ostrzejszy. Kto, jak nie dobry znajomy - powinien pisać ostro? Znajomym bardziej zależy, żeby tekst był dobry.

A Pan lata jak odrzutowiec po tekstach i sadzi komentarze poniżej poziomu morza. Fee.

jakiś dotyk

Opublikowano

Taki wulgaryzm w kawiarence "Poezja polska" nie powinień istnieć. Zwróćmy uwagę , że mogą to czytać nie tylko tacy KRYTYCY jak Pan ale również dzieci ze szkoły podstawowej. I co wyniosą? wulgaryzm podwórkowy. Każdy wiersz jest uczuciem przekazanym w odpowiedniej formie, a jeżeli o takie "Uczucia " chodzi, to proszę sobie wydrókować i po poduszzzkę. może coś się w nocy stanie.

Opublikowano

Dotyk - nie latam, po prostu atakuje kazdy slaby wiersz - jakbym latal to bym pod kazdym wpisywal glupoty a nie wpisuje. znajomy ktory tutaj drukuje i mi forum polecil mowil ze w z to normalne. nie mial racji - ocenilem tutaj kilka najslabszych tekstow i od razu awantura. a ja pomimo tego, ze nie naciskam nszych znakow (juz z nerwow) - na tym sie znam.

Wladzio - tutaj masz racje - kloace ja tez mowie - nie, nawet powiedzialem to pod k. cecherzem., gdzie jest jeszcze gorsza kloaka niz tutaj. i dzieci czytac to moga.

Opublikowano

Mają Panowie całkowitą rację. Te słowa, których nie godzi się przytaczać: aż dziw bierze, że to napisałem. Nie potafię wyrazić jak mi jest teraz wstyd i głupio. Panie smerfie, chylę czoła przed Pańskim ostrym jak szpicruta intelektem analityka. Liczę na dalsze równie inteligentne i konstruktywne komentarze pod moimi wierszami. Zazdroszczę Panu tego warsztatu. Swoją drogą, niech mi Pan powie: jak Pan to robi? Panie Władziu, chylę czoła przed Pana manierami. W kawiarence z napisem poezja takich słów nie godzi się używać z całą pewnością. Już wyraziłem zresztą moją skruchę. I te dzieci. Szkoda gadać. No nie pomyślałem o dzieciach. Nic nie usprawiedliwia mojego braku odpowiedzialności. Panie Władziu, pozwolę sobie jednak na małą uwagę skruszonego grafomana: "drukować" się pisze przez "u" a nie przez "ó", jak to Pan to pewnie przez pomyłkę napisał. Panowie dziękuję Wam. Jestem Wam szczerze zobowiązany. Może dzięki Waszym uwagom czegoś się w końcu nauczę. A trzeba przyznać, w porównaniu z Wami mało umiem. Ba, w porównaniu Wami ja nie umiem nic. Dzięki Wam chyba sięgnę wreszcie po rozum do głowy. Jestem pod wrażeniem i jeszcze raz szczerze dziękuję.
Pani Mirosławo, dziękuję za poczytanie i uwagi. Pozdrawiam.
Michał

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Somalija siemasz, Aga...
    • Ona: Daj! Dopijaj! I podjadano
    • Iwo, i cukru turkuciowi?   I cukru, Turku, ci?   Ano, Turku, cukru tona
    • @huzarc Cześć, dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @violetta O matko, jakie piękne...
    • Pewnego razu żył pewien drwal.   Miał dom i ogród, na którym rosły różne krzewy, kwiaty oraz warzywa. W zagrodzie były rózne sprzęty, którymi posługiwał się na codzień, starannie wykonując nimi meble, donice, wycinając deski pod dach chroniący go przed deszczem. Codziennie chodził do lasu pozyskując nowy materiał dla potrzeb wytwarzania kolejnych dóbr.   Tak mijał czas, a drwal i jego życie obfitowało.   Pewnego razu na jego posesję padło ziarno by po kilku dniach zakiełkować. Roślina niepostrzeżenie rosła, tworząc łodygę i puszczając liście.   W końcu została dostrzeżona przez właściciela, lecz nie wiedział on jaki jej gatunek.   Czas wciąż płynął, a roślina przybierała coraz to większych rozmiarów. Ze względu na to, że drwal miał wiele obowiązków i nie przywiązywał dużej wagi do wznoszącej się wśród innych - zieleniny - za każdym razem, kiedy odwiedział owe miejsce był bardzo zdziwiony tempem w jakim rosła.   Codziennie słońce rzucało promienie na usytuowane w kącie posesji drzewo, deszcz je podlewał, a noc przynosiła mu wytchnienie.   Było to silne drzewo - wichry i burze nie zrobiły mu krzywdy. Z każdym dniem w drwalu rosła ciekawość - co to za drzewo i czy w zależności od tego wyda jakieś owoce.   Mijały lata - ukazał się pień, wyrosły gałęzie, w cieniu drzewa można było zaznać ochłody. W końcu, jesienią pojawiły się i owoce - małe zielone kulki, jabłoń.   Dojrzały, a drwal z przyjemnością je zerwał i spożył, zadziwiony ich niezwykłą słodyczą.   Czynił tak co roku, rozkoszując się coraz to obfitszymi plonami. W końcu drzewo stało się na tyle duże, że pośród jego gałęzi ptaki uczyniły sobie gniazda, a w jego pniu wydrążyła sobie norkę wiewórka. Życie wokół drzewa obfitowało.   Drwal chętnie zbierał owoce, lecz brakowało mu motwyacji i czasu, by zbierać je wszystkie, dlatego zaprosił do pracy swoje dzieci i znajomych, darując im prawo by również je spożywały.   Gdy drzewo osiągnęło wielkich rozmiarów, zimą opadały z niego usychające gałęzie, którymi drwal palił w piecu w pokoju swojego domu grzejąc swoje ciało oraz oraz swoich najbliższych.   Przyszły jednak lata, kiedy deszcz padał coraz rzadziej i rzadziej. Plony były coraz mniej obfite, a nie podlewane przez nikogoo drzewo w końcu nie dało owoców. Zapuszczało jednak skromnie liście, gdy drwal zastanawiał się co z nim zrobić.   W końcu, po dłuższym namyśle, stwierdził ostatecznie, że drzewo należy ściąć. Decyzję tę podjął dużym trudem - bowiem jego pień był bardzo szeroki i silny, a samo drzewo na tyle wysokie, że ze strachem rozważał, gdzie upaść powinna jego korona, by nie uszkodzić znajdujących się w pobliżu: domu oraz sprzętów, a także ogrodzenia.   Nadszedł sądny dzień.   Drwal, po przyjemnej, kojącej nocy, wypoczęty i w pełni sił, wstał z łózka, spożył obfite śniadanie i z siekierą w ręce dumnie ruszył w kąt ogrodzenia.   Stając przed drzewem przyjrzał się jego pniowi, skrupulatnie oczami szukając miejsca, w które wbić ostrze. Dostrzegając odpowiednie miejsce, zatarł ręce, chwycił narzędzie i podszedł bliżej by zadać pierwszy cios. Aby wziąć zamach odchylił daleko ramiona, biorąc swoim siermiężnym nosem głęboki oddech.   Uderzył raz. Uderzył drugi raz. Uparcie uderzał z całych sił, bez tchu, bez żadnych wątpliwości, będąc zdeterminowanym by drzewo obalić. Błyskawiczna przerwa, szybka szklanka wody, zagrycha - uderza dalej, znów bez tchu i bez namysłu - drzewo musi zostać ścięte.   Walcząc aż do póżnego popołudnia, w końcu został tylko fragment pnia, który pozwalał na jego złamanie. "Teraz wystarczy wziąć linę, zarzucić poniżej korony i lekko pociągnąć, łatwa sprawa" - pomyślał. Szybko pobiegł do stodoły po sznur. Wrócił spokojnym i dostojnym krokiem, po czym rzucił grubą nicią, wydając przy tym odgłos wysiłku.   Lekko już zmęczony podszedł pod drugi koniec liny i zaczął ciągnąć. Pień, lekko już uschnięty łamał sie pod naporem niewielkiej siły. Odlatująca kora i fragmenty drewna wydawały pękający dźwięk. W końcu pękły ostatnie wrzeciona, odsłaniając wieloroczne słoje jabłoni, po czym drzewo ze świstem i hukiem, trzaskiem pękających gałęzi zostało obalone.   Zadowolony drwal tyłem odszedł kilka kroków aby spojrzeć na swoje drzewo. Nie było to dla niego nic szczególnego. Kątem oka jednak zwrócił uwagę na nadlatujące z zachodu chmury, a jego dłoń musnął powiew chłodnego, jesiennego wiatru. Był to okres zbiorów.   Jego twarz, z zadowolenia przemieniła się - nieco spoważniała i posmutniała. Po chwili, z nieba spadły krople deszczu, a drwal stojąc w bezruchu i spoglądając na wystający z ziemi, ściety pień gorzko zapłakał...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...