zakręt rogaty

[Marek Barecki]

bezsen napadł zmysły ,już nie obaczę dnia bez łzy
myśli skulone naniosły zwątpliwości,obłędu upiór zmajstrował cmentarną aleję
skłam o łaskawości spowiedzi co by uratunek mieć dała
mumifikat seca, dłoni,jęzora co miele plewy bez ustanku
wiarołomność w godzinie próby z trupa się otrzęśnięcia
mowy wzniosłe,szyte na chwałę tym co pieścią mnożą czci ołtarze
słowa podłe o smaku rajskich owoców
minimalizm czynotwórczy obrać wypada
zakręt wybałuszył rogi ,stos lubieżnie liżący członki gorzkim zaczadem
mimowolizm zbłędu jakoby murowany , zmurszałe ciało świńską okrywą upiększone
tłumaczy móżdżanej łepetni iż to ponad sił bezmiarę
przeto żałość komu i czemu ślinić
żywy czy martwy ,wierzący czy nadal upartość w sobie mnożący
każdoraki człek ma śmierć w oczodołach

bezsens nakrył kocem zmroźnym
czas ujrzeć co szykuje jutroty fanfar
martwy czy do nieba błyskawicą ukradziony
mam oko
mamy siebie bez nas