****

[Konstantinodos]

ta noc, kiedy lekko sypie śnieg
szepta o sobie, o swoim początku

jej drganie
niesie głos ciemności:

chaos w płatkach, wiatr
gwiżdżący z otwartego nieba;

i cały ten świat jest w białym oddechu –
widmo księżyca to głębia
studnia echa:
na skraju kosmosu, za wielką przestrzenią,
tam, gdzie mijasz najdalszą planetę;
w ostatnich granicach, po błyskach wszystkich gwiazd
kończy się miara –
istnieje czerń
(początkowa)

serce tej nocy,
którą właśnie widzę oto

[Mr.Suicide]

noc przywołuje obrazy piękna, rozkoszy, trwogi, melancholii, ale także snu, śmierci. podmiot liryczny zdaje się dostrzegać to, czego oczy zwykłego śmiertelnika nie są w stanie. nasuwa to skojarzenia z romantyzmem, czyli podmiot liryczy jest jednostką nadzwyczajną, wyjątkową; jest niemalże prorokiem.

dla mnie chyba zbyt patetycznie. oczywiście zdaję sobie sprawę, że Twój zamysł mógł być nieco inny. a może podmiot liryczny jest naćpany albo nachlany i po prostu bredzi bez sensu. pojęcia nie mam. jeżeli chodziło Ci po prostu o opis nocy /a to raczej dość wyświechtany temat/ to trzeba go było ująć innymi słowami. taka przynajmniej jest moja opinia.

pozdrawiam.

[Jego Alter Ego]

w pierwszej kolejności rozdrażniła mnie forma bez uzasadnienia
potem rozdrażniła mnie treść

dzieje się coś ciekawego w nawiasie, to dla mnie znak ze autor nie odjechał aż tak w te nocne banały

kiedy lekko sypie
chaos w płatkach

i świat
w białym oddechu
istnieje czerń

początkowa

plus tytuł to wystarczający imo obrazek

pozdrawiam
/m.