Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

czas przepełnienia

i wyjdę poza
zabiorę Ciebie

pieprzę całą resztę

wiesz że moje barki z kamienia
a czas nie stępił ostrza noża

do walki zbieram wściekłość

chcesz
chodź ze mną poza


ja tak interpretuję ten tekst.

podmiot liryczny mimo upływu czasu nadal jest tym samym człowiekiem. być może bardziej doświadczonym, silniejszym, ale na pewno jego wnętrzne nie uległo metamorfozie. pragnie on uciec, zostawić dotychczasową rzeczywistość. chce jednak, aby towarzyszyła mu osoba, którą zapewne darzy uczuciami.

mnie to przekonuje. kto czasem nie chciałby rzucić wszystkiego w cholerę i wybrać się z ukochaną osobą na poszukiwanie czegoś nowego ? jest krótko, tekst nie jest przeładowany, co zasługuje na plusa, podobnież jak i przesłanie. mnie się podoba :)

pozdrawiam.

Opublikowano

dzięki wszystkim za wizytę i komentarze. czasem ma sie ochotę na ucieczkę od więzów codzienności, ale także na wyjście poza granice etyczne i moralne, jak również te, które ustalamy sobie sami...co w sumie daje odlot od codzienności;) jednakże..bywa to niebezpieczne
przypominałem sobie ostatnio Totart i grupę poetycką "zlali mi sie do środka". kto zna, wie jakie performansy odstawiali... jeden w sekcie niebo inny katolik radykał...a przykłady można mnożyć.

Sylwestrze nie skojarzyłbym tak, chodzi o "skórę" Aya RL? ciekawe..."potem mu przestawiam nos..." tą zwrotkę najbardziej lubię;)

pozdra

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Sarkastyczny uśmiech głupca, jesteś taki śmiały. Wszystko to iluzja, tarcza, co zatrzymuje strzały, by świat nie wiedział, jak naprawdę jesteś mały. Mur, który chroni to, co tak bardzo chcesz ukryć, łatwo byłoby skruszyć, gdybyś choć na chwilę opuścił wartę, przestał zgrywać bohatera i pozwolił nam zacząć od zera. Wiedziałbyś, że jesteśmy tacy sami — wzbraniamy się przed łzami, chronimy kłamstwami. Choć wiem, że to oznacza serię pocisków w dłonie tak pełne odcisków, wiedz, że jestem obok. Nie musisz być jak posąg. Pozwól mi być bohaterem, twym szczęśliwym zakończeniem
    • Nieskończoność należy pomierzyć, temu cos uszczknąć, bo się nie należy... Pzdr.
    • Umieram - przebita obłokiem Rogatki podświadomości.  Ktoś dostał awizo z moim zniknięciem Uwaga: fatamorgana!  Brak obojętności.  Budzę się we fiolecie Wielu rzeczy nie pamiętam Do kilku - nie można mnie zmusić Knebel ustom nic nie da: wolnością też można dusić Smutne to:  poddajemy się - na mapie każdego świata I nie płacimy pieniędzmi:  spłacą nas dni, miesiące i lata w połowie - zmarnowane: ''Czy znajdę w końcu szczęście?''   przez takie trywialne pytanie ... 
    • Najgorszy architekt - czas. Rzeźbi fundamenty z oszustw i spękanych głazów. Życie to bezustanne umieranie, nawet jeśli się ma własnego "koucza" czy metr kwadratowy w Château d'Armainvilliers. Nawet - jeśli urodziłeś się na przełomie dzisiaj i wczoraj. Życie to rzeka, która prędzej czy później porywa wszystkich. I nagle masz o -dziesiąt lat więcej. I już nie jesteś w "mejnstrimie." Przepiękne akwarele, pastelowe pastisze bezludnych wysp w miejskich dżunglach.  Huśtawka nastrojów - na której człowiek siedzi sam jak ten palec.  W tle - karuzela sklecona z zerwanych mostów. Zrobię im fotkę. Kwiecień przemknął niezauważony,  wiosna po raz kolejny nie złapała bukietu. Piosenki mimo to - piszą się same, piosenki - pełne puchu, piór (wiecznych) i (wiecznych) niedomówień. Balony w kształcie serca w cudzym oknie na świat. Nie wiem, czy dziejemy się naprawdę, ale od tej chwili chyba nawet w nic ...   Zacznę sobie wierzyć.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...