Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

odnośnie ostatniego haiku Waldemara

II
kosmonauci jak papież kiedy z samolotu:
najpierw składają się jak do pompek a potem
nowoodkrytej powierzchni oddech przynoszą.
sztucznie - in vitro, przez kaski dmuchają w ponton

krągłości. zmoczone mrówki na Araracie,
skafandry są ciekawe: kiedy pozrzucacie
ich żar w przekonaniu, iż nie sposób inaczej
natchnąć, planeta to rodzaj żeński, tymczasem

brakuje tchu. tlen z butli garbieje na plecach
Noe pogania wielbłądy, ziemia choć lepka
od błota jest ziemią. kosmos sam nie wydepta
drogi do domu, gdziekolwiek jest, bez człowieka

to i powietrze bez sensu. nie ma kto pomóc
astralnym organizmom zapładniać tych lądów
najmniej miłości przebywa w płucach - wiadomo:
nie wyjdzie gdy zamiast sercem, kochasz przeponą.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



fascynujące:z fantazją obrazuje prozaiczne prawa harmonii i konsekwencję jej braku, potrzeby drożności układów kosmicznie scalonych prawem współistnienia, wymuszonej symbiozy, bez której istnienie jest poprostu niemożliwe, świetna pointa,
trudny tekst, ale wczytywanie się sprawiło mi dużo przyjemności,
pozdrawiam ambitnego Twórcę :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dzięki wielkie Kasiu, szczerze mówiąc myślałem już, że użytkownicy są zbyt leniwy, żeby pójść tą drogą i próbować uchwycić najwięcej. Cieszę się, że ty to zrobiłaś.
pozdrawiam i dziękuję za wizytę
]immy
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


tak! Marlettko, trafiasz w dziesiątkę, to jest przecież ładunek wiersza, właśnie ta myśl.
Może jakieś poprawki, gdzieś coś zamienić, bo w wordzie zamiast "żaru" napisałem "skwar"...
i chyba brakuje kilku przecinków.
pozdrawiam i dzięki serdeczne
Jimmy

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...