Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zgłoś

  • Niestety, Twoja zawartość zawiera warunki, na które nie zezwalamy. Edytuj zawartość, aby usunąć wyróżnione poniżej słowa.
    Opcjonalnie możesz dodać wiadomość do zgłoszenia.

    ×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Przywróć formatowanie

      Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

    ×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

    ×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

    ×   Nie możesz bezpośrednio wkleić grafiki. Dodaj lub załącz grafiki z adresu URL.



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Wiesz, czasem myślę, że Przyjaźń, to większe słowo niż Miłość. Mam przyjaciół, którzy z biegiem czasu, pomimo jego upływu, kilkudziesięciu lat stają się jeszcze bardziej potrzebni, czas tego nie psuje, są jakby bardziej wypróbowani. A miłość, choć powinna choćby z samej nazwy, być większa, z czasem blednie, powszednieje i jeszcze coś bardziej gorszego przynosi. Dziękuję za pomysł, przemyślę :)
    • A Meli wół kłów ile ma?
    • @Alicja_Wysocka   Aluś. Ty wiesz, że bardzo Ci dziękuję !         @Annna2   Aniu. ten wiersz już kiedyś tutaj zamieściłem. ale ponieważ napisałem go z własnego smutku, to dzisiaj.....   kogo Bóg zabiera to tajemnica życia i śmierci.   Ty żyjesz bo Bóg tak chcę.   i mnie też się to bardzo podoba,że jesteś !!!   smutny dzień......   dziękuję.      
    • Ciepły i delikatny wzrok, jakim na siebie spoglądaliśmy.   Potem dyskretne, niewinne zerknięcie.   Aż do wymiany spojrzenia, które powiększyło nasze źrenice i dało nam iskrę, byśmy mogli razem ją rozdmuchać.   Rozniecić ognisko, które pomoże nam przetrwać samotne, ciemne dni jesieni.   Żar, jaki wtedy pozostał, tli się po dziś dzień  raz mocniej, raz lżej, w zależności od tego, czy podkładamy do niego kawałki wspomnień razem lub osobno.      
    • @Alicja_Wysocka głęboka refleksja na temat natury poezji i aktu twórczego. wiersz jest de facto ożywionym dialogiem z samym dziełem, które staje się autonomiczną istotą. to manifestem artystycznej wolności oraz apoteoza  poezji jako bytu pochodzącego z głębszego, duchowego źródła. w drugiej części ten proces jest eksternalizowany i skierowany na zewnątrz. do czytelnika. to ja nadam mu imię: PRZYJAŹŃ.   Aluś. piękny wiersz popełniłaś !!!!
×
×
  • Dodaj nową pozycję...