Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Chciałabym...

kaja-maja28
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

kaja-maja28

kaja-maja28

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Chciałbym Cię w łóżeczku,
na czystej pościeli pachnącej jaśminem.
Żeby grzmiało i trzaskało,
a nasze dłonie tuliły się,
aż ciało by drżało.

Chciałabym byś mnie kochał i całował,
żeby odgłosy zadowolenia przenikły świat,
gdy dwa nagie ciała splecione zawziętością
przepełniają się wzajemną radością,aż staną się dopełnione
w jedność jak księżyc w pełni.

Chciałabym..

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

o kurde... podziwiać śmiałość i bezpośredniość
i odwagę, bo ja na przykład się boję takiego wyrażania uczuć
a bardziej szczegółowo to boję się tego:

"Żeby grzmiało i trzaskało"
i tego: "żeby odgłosy zadowolenia przenikły świat,"

i myślę jeszcze, że wierszy adresowanych do konkretnych odbiorców
nie powinno się czytać publicznie - to taka moja głupia uwaga,
proszę jej nie brać na poważnie

a ogólnie rzecz biorąc utwór szczery
ale brakuje mi fantazji
a przecież rzecz traktuje o miłości
i powinno tego być całe morze
- nic tylko czerpać
(przynajmniej ja tak mam, może miewam albo miewałem)

ale gdyby moja kobieta mi taki wiersz napisała
powiedziałbym, że się podoba
- chyba nie miałbym wyjścia
tylko że bałbym się, traktując to wszystko na serio

:)

przepraszam za szczerość
kłaniam się

kaja-maja28

kaja-maja28

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

WojtkuB-dziękuję,to tylko wiersz do nikogo nie adresowany,choć na myśli miałam męża nie przeczę:)zawsze piszę szczerze i to co myślę,to jest moja zasada,a jak brakuje Ci fantazji
to przeczytaj go bardzo wolno i się wczuj:):)
kyo-musisz ie postarać:):)
dziękuję za komentarze i
pozdrawiam przepełniona radością:)

zdzisław dyrman

zdzisław dyrman

Opublikowano
Opublikowano

Ja bardzo przepraszam za skojarzenie, ale zdarzało mi się słyszeć w nocy z telewizora (a lubię siedzieć do późna) tekst reklamy, jakoś tak to szło:

"Wyobraź sobie, że leżysz teraz w łóżeczku, a ja zakradam się do twojej laseczki..."

Było tego więcej, ale chyba każdy może się domyśleć co. Któregoś razu nie wytrzymałem i poszedłem do pokoju obok zobaczyć, jak reklama wygląda. Cały ekran zajmowały usta mówiące ten poetycki tekst. Jeszcze był jakiś numer telefonu, czy adres strony.

Jak dla mnie ta erotyka jest sztuczna. Infantylna, trywialna i przewidywalna. Jeżeli się używa jedynie pojęć uduchowionych, tworzy frazeologię eufemistyczną, i nie ma poza tym żadnych środków, żadnego niedopowiedzenia, to to jest paradoksalnie toporne, chociaż miało być subtelne. Idąc tym tropem, często twierdzę, że fraza w stylu "zdmuchnął puszek mojej niewinności" jest wulgarna. Bo jest obrazą dla intelektu.
Na pewno całe mnóstwo ludzi powie, że to jest piękne. Ja tak nie uważam.


Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Annna2
      Ewangelia wakacyjnych Bogów

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena zakończenie mega! tak
    • Waldemar_Talar_Talar
      potrzeba

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Witam - tak bywa w życiu - ale to mija -                                                                        Pzdr.serdecznie.
    • Migrena
      Ewangelia wakacyjnych Bogów

      Przez Migrena · Opublikowano

      Mieli po dziewiętnaście lat i zero pytań. Ich ciała świeciły jak płonące ikony, nadzy prorocy w jeansowych kurtkach, wnukowie Dionizosa, którzy zapomnieli, że śmierć istnieje. Wyjechali – na wschód snu, na południe ciała, na zachód rozsądku, na północ wszystkiego, co można rozebrać z logiki. Motel był ich świątynią, moskitiera – niebem, które drżało pod ich oddechem. Miłość? Miłość była psem bez smyczy, kąsała ich za kostki, przewracała na trawie, śmiała się z ich jęków. Ale czasem nie była psem. Była kaskadą ognistych kruków wypuszczoną z klatki mostu mózgowego. Była zębami wbitymi w noc. Jej włosy – czarne wodorosty dryfujące w jego łonie. Na jego ramieniu – blizna, pamięć innej burzy. Jej uda pachniały mandragorą, jego plecy niosły ślady świętej wojny. Ich języki znały alfabet szaleństwa. Ich pot był ewangelią wypisaną na prześcieradłach. Ich genitalia były ambasadorami innej rzeczywistości, gdzie nie istnieją granice, gdzie Bóg trzyma się za głowę i mówi: ja tego nie stworzyłem. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Każdy pocałunek – jak łyk z kielicha napełnionego LSD. Każda noc – jak przyjęcie u proroków, gdzie Jezus grał na basie, a Kali tańczyła na stole, i wszyscy krzyczeli: kochajcie się teraz, teraz, TERAZ! bo jutro to tylko fatamorgana dla głupców. Nie było ich. A potem cisza – tylko ich oddechy, jak fale na brzegu zapomnianego morza, gdzie świat na moment przestał istnieć. Nie było ich. Była tylko miłość, która miała skórę jak alabaster i zęby z pereł. Był tylko seks, który szarpał jak rockowa gitara w rękach anioła. Było tylko ciało, które płonęło i nie chciało gaśnięcia. Pili siebie jak wino bez dna. Palili siebie jak święte zioła Majów. Wciągali się nawzajem jak kreskę z lustra. Każdy orgazm był wejściem do świątyni, gdzie kapłani krzyczeli: Jeszcze! Jeszcze! To jest życie! A potem jeszcze raz – jak koniec kalendarza Majów. Byli młodzi, i to znaczyło: nieśmiertelni. Byli bezgłowymi końmi pędzącymi przez trumnę zachodu słońca. Byli gorączką. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Lecz w każdym powrocie, cień drobny drżał, jakby szeptem jutra czas ich nękał. Kochali się tak, jakby świat miał się skończyć jutro, a może już się skończył, i oni byli ostatnimi, którzy jeszcze pamiętają smak miłości zrobionej z dymu i krwi. Ich serca były granatami. Ich dusze – tłukły się o siebie jak dwa kryształy w wódce. Za oknem liście drżały w bladym świetle, jakby chciały zapamiętać ich imiona, zanim wiatr poniesie je w niepamięć. Ich wspomnienia – nie do opowiedzenia nikomu, bo nie ma języka, który wytrzyma taką intensywność. Wakacje były snem, który przekroczył sny. Były jedynym miejscem, gdzie Bóg i Diabeł zgodzili się na toast. Oni – dzieci światła, dzieci nocy, dzieci, które pożarły czas i nie umarły od tego. Jeśli ktoś pyta, kim byli – byli ewangelią spisaną spermą i łzami. I gdy noc gasła, ich spojrzenia się spotkały, ciche, jak dwa ptaki na gałęzi, co wiedzą, że świt jest blisko, a lot daleki. I w ciszy nocy, gdy wiatr ustawał, słychać było tylko szelest traw, a świat na zewnątrz, daleki i obcy, czekał na powrót, którego nie chcieli. Byli ogniem w płucach. Byli czymś, co się zdarza tylko raz. I zostaje na zawsze. Jak tatuaż pod skórą duszy.          
    • Waldemar_Talar_Talar
      Człowiek to moment wszechświata

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      łzy raczej nie kłamią uśmiech nie krwawi zaś droga  donikąd gdzieś prowadzi ból to niewiadoma   krok zawsze krokiem horyzont czasem boli tak samo jak myśli które w głowie się panoszą   kłamstwo  śmierdzi kalendarz to prawda śmierć to szczerość człowiek to moment wszechświata 
    • Migrena
      „ gdy wena tonie na psim…”

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Dagna tym się nie stresuj. Dobry psychiatra wyprowadzi cię z tego. Jeżeli nie.......to już Tworki. Bay, bay.     A tak w ogóle to po co mnie prowokujesz? Nie znamy się, za emocjonalne słowa przeprosiłem, a ty ciągle swoje. Dlaczego ?

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...