Powierzchowność

[Justyna Kosikowska]

Szmer krzyku rozdarł przyćmione słońcem niebo,
Zatrzepotały trawy, i szumem wzbiły się ptaki w powietrze.
Śpiewem zbudzona opadła lekko w senną krainę.

Spojrzenia beztroskie spod powiek zamkniętych
rzucała wokół, modląc się krzykiem.
Ciepłem spowita marzła na wietrze.

Stała tak sama, u jego boku.
W dłoni swej pustej dłoń jego skryła.
Słońce ją grzało smagając wiatrem.

Uniosła dłonie, tuląc się z zimna.
Zadrżała nagle, falą gorąca.
Śmiała się łzami, żyjąc wspomnieniem.

[zdzisław dyrman]

Nic się nie dzieje w tym wierszu. Dłużyzna, proszę Pani.
"Szmer krzyku rozdarł przyćmione słońcem niebo" - tego typu zdania nadają się do katowania studentów ćwiczeniami z drzewek derywacyjnych.
Można ten wiersz z pewnością zapisać prostszą składnią, mniej napuszoną metaforyką i nie straciłby, a wręcz zyskał.

Pozdrawiam