Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Pośród konwulsji pni zakrzepłych
gęstwy konarów
podłoga lasu zewsząd gwałtownie zapada

Gdzie wiodą ścieżki błędne
ranionych dzikich zwierząt ślady?

Śród zieleniomroku posępność
lęku drżeniem zawisa
wyżej pni omszałych
szyderczych koron
ścigając wejrzeniem
wątłe płomyki chłodu co
po liniejących grzywach
rudych traw spełzają
wciąż w dół i w dół

Zmywany kwaśnym deszczem
naskórek roślin spływa
w ciemnego boru głąb
gdzie bagno puchnie -
kloaka lasu prawdziwa
dysząc oparem gazów
trawiennych
azotożądna wiecznie żywa

Jak głęboko
korzenie sięgają
sczerniałych dębów filary
co się na brzegu moczaru
grzędą szeroką rozsiadły;
czy moc swoją biorą
z czerepów białych kości
zwierząt prastarych
które mackami obrosły?

Kto -
zmierzy
bezmiar płaczu
ciszy
z nagła w czeluści
zgnilizny wessanej
Jak -
tajemnicę
w fiolet mułu odzianą
bezkarnie wydrzeć
i powlec stąd

daleko

Opublikowano

Nie śmiem jako laik krytykować formy, jednak mam wrażenie, że trochę Cię poniosło (bez złośliwości). Dramatyzm jest, napięcie jest, ale przytłacza wielość metafor. Zwłaszcza
w zestawieniu z formą puenty.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Dzięki za odwiedziny
Wiesz, gdy ktoś się odważył zapuścić (może pobłądził) w te bagienne ostępy - obojętne człowiek, czy zwierz - bardzo wątpie czy z nich wyjdzie - stąd niby jak mówisz - puenta
zaś do frapującego tematu bagniska będe jeszcze wracał, bedzie c.d. (zapraszam do czytania i dzielenia się uwagami)

Sam utworek fakt - został rzucony może za szybko, bez dopracowania (?) (nie przeszedł nawet warsztatu, bo mu się "paliło w gaciach" :-))
p.J.
Opublikowano

Co do ostatniego zdania:rozumiem. W kwestii dalszego ciągu tematyki bagiennej - czekam, nie omieszkam przeczytać.
A propo's, skąd czerpiesz natchnienie? Ja od lat jestem wielbicielką Borów Tucholskich i jest tam
jeszcze parę takich miejsc.
Narazisko.

Opublikowano

:-)
Tak, "kto ich kości odkopie..."
My z niego wszyscy...
Dlaczego cisza "płacze"? ten fiolet cos mi się kojarzy z kardynałami:-)
Ciekawie opowiadasz swoj wizję dziejów...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Miałem przyjemność dwa razy w życiu (po 7 dni) oglądąć ostatni, zachowany w Europie fragment środkowoeuropejskiej puszczy - w polskim wydaniu - tj. Puszczę Białowieską - tam dopiero napatrzyłem się na prawdziwe olsy, bagniska. Do tego czytałem "Starą Baśń" Kraszewskiego - stąd jestem taki mądry :-)
pozdrawiam
J.

- myślałem, że jesteś facetem - a tu masz - jaka miła niespodzianka...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Miałem przyjemność dwa razy w życiu (po 7 dni) oglądąć ostatni, zachowany w Europie fragment środkowoeuropejskiej puszczy - w polskim wydaniu - tj. Puszczę Białowieską - tam dopiero napatrzyłem się na prawdziwe olsy, bagniska. Do tego czytałem "Starą Baśń" Kraszewskiego - stąd jestem taki mądry :-)
pozdrawiam
J.

- myślałem, że jesteś facetem - a tu masz - jaka miła niespodzianka...

Winszuję wrażliwości.
O masz, ja facetem? Pseudonim spełnił zadanie. Chociaż styl i całą resztę mam całkowicie babską.
Do miłego przy kolejnym wierszu.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...