Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jestem przeszłością

Katarzyna G.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Katarzyna G.

Katarzyna G.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Jestem przeszłością
i niczym więcej

może wspomnieniem
które czuje
myśli
żałuje

może chwilą
pomyłką
zazdrością
sobą

może myślą
bezmyślną


może czasem jako słońce
może jako grad
wracam do Ciebie w snach

Rachel_Grass

Rachel_Grass

Opublikowano
Opublikowano

ja też na nie, ale właściwie na tak, zaraz wytłumaczę, czemu.
jak na debiut, nie jest to złe, jak na wiersz czwarty czy piąty- niedobrze.

"Jestem przeszłością"- nie zrażałabym czytelnika już na samym początku stwierdzeniem rodem z seriali. jak mówią, to twój problem. jesteś przeszłością? ok. i można zacząć od małej litery, tak dla konsekwencji.
"i niczym więcej"- bycie przeszłością samo w sobie jest czymś wielkim, więc stwierdzenie jak obok sugeruje albo złe dobranie słów, albo skrajną rozpacz peela.
"może wspomnieniem
które czuje
myśli
żałuje"- czuje, myśli, żałuje nie zasługują na wyodrębnienie kolejnymi wersami. może nawet w ogóle nie zasługują.
"może chwilą
pomyłką
zazdrością
sobą"- i znów. sobą to nawet bardzo możliwe, pomyłka, chwila, zazdrość się gryzą i są nieświeże.
"może myślą
bezmyślną"- to jest chyba najlepsze. bezmyślna myśl, prawie jak suche morze.
"może czasem jako słońce
może jako grad
wracam do Ciebie w snach"- puenta może być. nie poprawia ani nie pogarsza ogólnego wizerunku wiersza. tylko Ciebie z dużej litery wygląda jak strach na wróble w gołym polu.

podsumowując, nie jestem ani na nie, ani na tak. debiut jest debiutem, przepraszam za tę wylewność w niepochlebnych opiniach, ale czepiam się tylko i wyłącznie wiersza. po prostu jest zlepkiem wielu słów, przynajmniej dla mnie, może się mylę, jednak swoje zdanie, mam nadzieję, uzasadniłam.
weny życzę i pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Konrad Koper
      Dwie fraszki o ptakach

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      @Maciek.J

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • UtratabezStraty
      Dwa światy. cz.3 Konferencja

      Przez UtratabezStraty · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • violetta
      Karmazynowe lasy

      Przez violetta · Opublikowano

      Nie ma to jak turkus morza:)
    • Migrena
      Lato mnie pochłania

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Migrena
      Milczenie

      Przez Migrena · Opublikowano

      Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...