Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jesteś moim aniołem, co w duszę moją zagląda? Sokołem.
Nie potrafię latać ptakiem - mam nowe skrzydła, od Ciebie.
Jaki z drzewa w owoc prawdy? Dane będzie nam nie wiedzieć?.
Rozsiewasz miłość dookoła - wszędzie, wokół, tymże niebem.

Malujesz martwą biel w kolory - Twoja tęcza w łuk nad nami.
Płonące uczucie gdzieś we mnie, gdzieś ogniami się pali.
W naszych sercach nadzieja! - jestem w Tobie zakochany.
W porównaniu do tej mocy - jakże jesteśmy jeszcze mali!

Pod skrytymi powiekami, tyle siły życia się w ciele gromadzi.
Mogę wstać i znów powalczyć - raz i dwa jeszcze raz zatańczyć.
Jedynie mnie ta wiara, z cierpienia w to szczęście prowadzi.

Jak bardzo mi, na Tobie zależy, nie potrafię tego wypowiedzieć?
Tęsknie za tymi rękoma, co mnie z ciemności wyprowadzały.
Jesteś ze mną, albo Cię nie ma? Czy Ty mnie możesz kochać?

Opublikowano

"Tęsknie za tymi dłońmi, co będą, mnie z tej ręki mocno trzymały.
Myśl o dalszym byciu razem mnie woła! I nic! Nie zdoła! Mi Cię kochać."

Próbuję i próbuję i nie mogę dalej zrozumieć, o co chodzi z tą ręką? :
"Tęsknie za tymi dłońmi, co będą, mnie z tej ręki... " - z jakiej, czyjej ręki? ("mocno trzymały" - z ręki??) m- może za rękę!

"Myśl o dalszym byciu razem mnie woła! I nic! Nie zdoła! Mi Cię kochać."
- to też niebywale zagmatwane. Peel tak jakoś pokręcony w tej miłości,
albo ja - baba - mało rozgarnięta.

Nie rozumiem.
Z pozdrowieniami
- baba.

Opublikowano

"Tęsknie za tymi dłońmi, co będą, mnie z tej ręki mocno trzymały'

Te dłonie do Boże dłonie, a z tej ręki, to jego wysłaniec, czyli mój osobisty anioł stróż.

A tutaj niżej: Baba Izba sam pogłówkuj? Przecież to takie proste.
"Myśl o dalszym byciu razem mnie woła! I nic! Nie zdoła! Mi Cię kochać."


Ave! J.L.S

Opublikowano

przykro mi, bo dalej nie chwytam po co to "zawijanie w bawełnę"?
Nie prościej : Tęsknię za tymi dłońmi, co Anioła (Stróża) zesłały
(albo:będą mnie mocno trzymały)
nie zdoła nic przeszkodzić - by Cię (Go) kochać
czy coś w tym rodzaju?
Moim zdaniem niepotrzebnie zagmatwane, ze szkodą dla wiersza.
To tylko moje skromne zdanie.
Dziękuję za wyjaśnienie, czyje to ręce i rękę peel miał na myśli.
Pozdr. b.
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


lokalne problemy. proszę popatrzeć, co tymczasem wyprawia się na świecie:


Raz pewien radża w Radżahstanie
z nudów urządził polowanie;
A choć już po niewczasie,
to dowiedz się, kutasie
że sam dorwał 104 panie!
Opublikowano

Ale mi sztuka? Wstrętny
lata mi koło ucha...bbbbzzzzyyyyy

pewien Wstrętny ze wsi zaraz, a Starej Koperni
Żyd, co z Cyganka Azą narobił z tuzin ślepych dzieci
był ścigany listem gończym z chorobliwej to żądzy
że garbatą córkę młynarza pozbawił w stodole raz cnoty
widziano go w Spodniach czasem nie? Jak biegał nagi

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @klaks Mamy już więc dwie sławne pszczółki: Zosia i Maja. :-)))
    • @LeszczymPoezja, Proza i Promocja - wszystkie na jedną literę.  Ja tam myślę, że z którąś wreszcie się dogadasz :) 
    • Zobacz, spójrz… Oto moje usta. Moje dłonie. Zimno mi. Zimno mi w tej wilgoci. W tej dżdżystej aurze jesieni. Dotknij, a poczujesz. I jak? Mówiłem. Zimne to wszystko, prawda? Tak zimne jak bryłki lodu. I te palce zimne, jak palce mojej nieżywej już matki. Tutaj jest wiatr. I szum schodzący z nagich gałęzi drzew. Idący w liście, co u stóp mych się kręcą. W korzenie. Czuję w wilgotnych włosach twoją dłoń. Twoje palce przechodzące na wskroś. I znowu od początku…   Idę przez te obszary ciszy nagle zbudzonej. Przez ten cichy ciąg zdarzeń. Przez te długie bardzo strumienie czasu. Idę długo tymi korytarzami. Idę w daleki ląd zapomnianych twarzy. Które na końcu. Które tam bardzo… Na końcu...   Ty wiesz. I ja wiem. Wiemy wszystko. Wiesz, prawda? Wiesz wszystko, co chcielibyśmy sobie powiedzieć. Ale nie powiemy już nigdy, chyba że we śnie.   Tutaj, gdzieś. Pomiędzy drzewami. We śnie. Szliśmy. Idziemy. I będziemy szli. I jeszcze…   Kolejny krok. Kolejny…   Zderzam się ze ścianą w pokoju ciemnym i pustym. Odwracam się. I widzę. Patrzę. Szukam… Ze ścian wyciągają się ręce. Czyjeś ramiona. Te ręce zimne. Te dłonie. Te palce… Jakby twoje, które wciąż mnie przywałują gestami.   Zapalam świece. Gwiazdy płoną na niebie. Pomiędzy chmurami, w których jaśnieją snopy odchodzącego deszczu. Tutaj i tam. Odsłaniam zasłony. Szeroko. Firanki na moich skroniach w powiewie otwartego okna. Głaszczą. Łaskoczą. Łaszą się. Przymilają z milczącym kwileniem zmiłowania. Tam wysoko. Na niebie. Na suficie płomyki drgają od zimna. Na szafie jakiś zakurzony kufer nie ruszany przez lata. I wszystko majaczy. Rozpływa się i scala. I migocze, i szumi bardziej jeszcze. I jeszcze…   Lekki trzask podłogi przechodzi w tej ciszy i znika. Ktoś tu, widać, był przed chwilą. Lecz cisza. Cisza. Cisza znowu w tobie. I we mnie. I wszędzie. I jeszcze… Odgłosy jakieś przechodzą. Błądzą wewnątrz naszych ciał złączonych pustką.. I drżą w nas jeszcze… Tak bardzo długo… Jeszcze...   Jesteś tu jeszcze?   Wiesz, ja tu byłem. Czekałem. Albowiem istnieję już tylko w czasie przeszłym. W teraźniejszym kurz okrywa portrety pergaminowych twarzy. Wśród pajęczyn. Na ścianach. W półmroku. W piskliwym szumie gorączki. W ciszy absolutnej. W takiej ciszy dookolnej. Wszędzie. I wszędzie. Która się kryje, i która wyłania się zewsząd. Z każdej szczeliny. Pęknięcia. Spod każdej drzazgi, co wbija się pod paznokieć z ostrym ukłuciem, podczas przeciągania w jakimś napadzie wierzchem palców po drzwiach drewnianych. Po podłodze. Po listwach cokołów… Po pólkach pełnych martwych książek. Zaplamionych. Na okładkach czyjeś oczy zeskrobane żyletką. Wszędzie. Wszystkie oczy niewidzące. Ślepe. Wydrapane. Jakby ktoś chciał się pozbyć wszelkiego spojrzenia. W szaleństwie. W nieadekwatnym przeżywaniu rzeczywistości. W przypływie pasji. W schizofrenicznej mozaice szeptów, co wciskały się natrętnie do uszu. Wśród oddechów. Wśród szybkich. Zmęczonych. Kiedyś. Kiedyś… Ale to było kiedyś. Wśród zapomnianych gestów...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-17)    
    • @Migrena Żal mi ich wszystkich, bo są jak latarnie w złym miejscu, oświetlają cudze zagubienie, a same gasną po kawałku.   A i ci, którzy się zatrzymują, też niosą w sobie ciemność, która czasem ma kształt samotności, a czasem – tylko pustki.   W tym wszystkim najwięcej boli to, że nikt tu nie jest z natury winny, a każdy trochę poraniony.
    • Spale wszystkie  Twoje wiersze miłosne    I odświeżę pamięć    Urodzę się na nowo  Umrze każde słowo    Wraz z tobą   Bo rozpłyniesz się  Jak prostytutka we mgle    Nocą na mieście
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...