rozbitek

[teresa943]

Zagubiony kapitan ludzkiego cienia na morzu życia.
Raz żyło się lepiej, raz gorzej. Żeglował, gdy nagle
Morze wzburzone, fale spienione, wiatr targa żagle
Woła: Pomocy! Na mostku się miota. Szuka oparcia.

Mała łupina pośród żywiołu złowrogo trzeszczy.
Śmierć w oczy zagląda. Pod nim straszliwe odmęty.
W kipiel życiową z mostku się rzuca trwogą przejęty,
Deski ratunku się chwyta. Poraża go huk złowieszczy.

Wiatr czasem targa duszę człowieka,
Rozpacz w ostre pazury ją chwyta.
Ratunku! - woła strachem pobladła.

Dłonie ku niebu błagalnie wznosi, czeka.
Niebo przyzywa. Dlaczego groźne, pyta.
Grom się przetoczył. Odpowiedź nieba spadla.

[Judyt]

fajno ten wicher się wznosi i uspokaja
ale cuś mnie forma jakoś takoś
dobrze że nie tonie
pozd. ciepłe

[teresa943]

nie tonie, bo chwycił się ostatniej deski ratunku
i nie zawiodła

pozdrawiam:)

[zak stanisława]

tereso rozumiem... ale w poezji jest lepiej gdzy są niedomówienia, gdy czytelnik musi śledzić własną myśl,
chyba że czytelnik jest mało dświadczony, jak dziecko...
cmok

[teresa943]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

stanisławo, dziękuję...
zmieniłam ostatni wers

"Grom się przetoczył. Odpowiedź nieba spadła."

dziś stać mnie tylko na tyle
odwzajemniam cmok