Areny

[Panna Jekyll]

Krew leci obryzgując ściany,
ludzie wiwatują lub płaczą.
Ostatnie tchnienie,
nadzieja na litość -
arystokracki kciuk spojrzał posępnie
na marmurową podłogę.

Czerwień śmiga przed oczami,
zewsząd dochodzi swąd popcornu,
pot czuć doskonale,
oczy łzawią z bólu jak i ze złości.
Napakowane cielsko się chybocze
w końcu boski chłód podłogi
i wreszcie zabrzmiał głos zwycięscy.

[Panna Jekyll]

chodzi w tym wierszu o to, że nic a nic nie zmieniło się od czasów starożytnych do dziś. W starożytności walczyli ze sobą na śmierć i życie, żeby załatwić rozrywkę innym, a dzisiaj biją się też dla rozrywki innych, ale tylko na zwycięstwo - nie śmierć. Po za tym nie wszystkie wiersze muszą być o miłości.

z pozdrowieniami
panna Jekyll