Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wrośnięty między czterema ścianami
pejzaż przyzwyczajeń
zamyka oczy.
Mijamy siebie jak przedmioty
stół wydłużony za dnia ponad miarę
łoże z każdą nocą coraz to szersze
nawet płomień świec przez pryzmat kieliszków
uroczystych kolacji
pomnaża rozdzielność kawałków dłoni
pustych w geście otwarcia
na przyszłość.

(druga wersja - poprawiona - mam nadzieję):

Od wewnątrz

między czterema ścianami
pejzaż przyzwyczajeń
mijany jak przedmioty

stół długi ponad miarę
łoże co noc szersze
świece chłodzą spojrzeniem
szkieł niedopitych kieliszków
uroczystych kolacji
ziejących dziurami okien

zamknięte oczy
puste po otwarciu
ni zimne ni gorące

(trzecia wersja - okrojona ciach po słowach - treść w domyśle)


od wewnątrz


między czterema ścianami
pejzaż przyzwyczajeń
mijany jak przedmioty

spłowiałe strzępy słów
stół wydłużony ponad miarę
łoże co noc szersze

płomień świec
w szkle kieliszków
uroczystych kolacji
ni to ziębi ni to grzeje

Opublikowano

Dla mnie ten wiersz bardzo dużo wnosi... Nie mam pewności, czy mówi o rzeczywistym bytowaniu ludzi dorosłych, czy też może o strachu ludzi nie do końca jeszcze, że tak powiem, ustatkowanych, ale na pewno porusza smutną istotę problemu, jakim jest przyzwyczajenie... Czy rzeczywiście w pewnym momencie ludzie przestają cieszyć się z tego, co mają - pejzaż przyzwyczajeń zamyka oczy? Tego nie jestem w stanie do końca stwierdzić, ale raz zdarzyło mi się już przekonać, że tak właśnie jest... Dlatego gratuluję pomysłu i spostrzegawczości, bo nie zawsze jesteśmy zatrzymać spostrzeżenie i ubrać je w słowa, zanim umknie... Wiersz baaardzo mi się podoba i dlatego +++
Pozdrawiam ciepluchno:)
Gwiazdeczka

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję za przeczytanie i odzew, tym bardziej,
że wiersz mój "gorący"- dzisiaj napisany.
Uważam, że tak bywa, lub tylko może być,
wbrew pozorom; nie zawsze człowiek jest kowalem...,
czasem los kowala swojego ma.
Tam gdzie się żyje parami - od obojga zależy
w jakie kolory stroi się życie, ale od każdego z nich
- tylko (lub aż!) w połowie.
W miarę upływu lat - nie wszystkim już się chce chcieć,
z różnych powodów i to jest smutne.
Pozdrawiam z optymizmem -
baba - heeej!
Opublikowano

ładne. choć zminiaturyzowałbym, czy raczej zminimalizował
oddając samo zobojętnianie, jakoś tak:


między czterema ścianami
pejzaż przyzwyczajeń
mijamy jak przedmioty

stół wydłużony ponad miarę
łoże co noc szersze
płomień świec

w szkle kieliszków
uroczystych kolacji
ni to ziębi ni to grzeje


w każdym razie naprawdę warto troszkę zretuszować, dodać jakiejś wymowy. jak
łoże co noc szersze, symbolizujące to, że coraz dalej im do tego, by się do siebie przytulić
czy: ni to (on po latach?) ziębi, ni to (ona?) grzeje
pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję za rzeczowe uwagi. To jest mój pierwszy
który napisałam po przerwie wczytywania się w wiersze innych.
Próbowałam mu nadać kształt pisania nowoczesnego (takich dotychczas nie pisałam)
i jest próbą, czy w ogóle w ten sposób uda mi się wyrazić myśl.
Tak, łoże i stół symbolizują oddalenie.
Zamyka oczy - chciałabym zostawić, jako podkreślenie faktu, że siła przyzwyczajenia
(rutyna codziennych spraw i czynności) sprawia, że przestajemy to właśnie postrzegać.
Spróbuję korzystając z uwag, coś z tym zrobić, nie wiem czy z dobrym skutkiem.
Liczyłam na pomoc - jeszcze raz dziękuję
-baba - hej!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


widzę, że co nieco zmieniłaś? jednak cały czas jest za dużo podpowiedziane.
wiem, czytając niektóre wiersze człowiek wątpi w inteligencję i zaczyna podświadomie
sam pisać tak, jakby od razu tłumaczył o co chodzi. powiedzmy, jako przykład
napisałem w ostatnim wersie:

ni to ziębi ni to grzeje

gdzie to (powoli stają się dla siebie rzeczami) nawiązuje do wcześniejszego porównania
z przedmiotami i ich wzajemnego stosunku - już nie są dla siebie kimś,
tylko - to poszło do pracy, a - to z niej właśnie wróciło. dlatego próbujesz pisać tak:

ni ta ziębi ni ten grzeje

czy tak:

ni to ziębi ni to grzeje

ale nie łudź się - i tak nie wszyscy zrozumieją o co chodzi z tym "to".
co innego: róża (o, widziałem! kiedyś nawet kupiłem), anioł (zupełnie taki sam jak u mnie
na świętym obrazku!), nieszczęśliwa miłość (hm... rozumiem faceta, mnie też
kiedyś taka jedna olała, albo: jakież to cudne! - żeby tak mnie któryś napisał).

to tak na marginesie, ale mimo tego namawiam na jeszcze większe poprawki
bo naprawdę ładny wiersz Ci wyszedł. pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję, jak widać ulepszam, efekt skąpy, ale odrobinę do przodu (mam nadzieję)
Nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej
i trzeba się czasem cieszyć z tego co się ma! (i zmieniać na lepsze - w życiu - też!)
Optymistyczne od baby
- heeeej!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


widzę, że co nieco zmieniłaś? jednak cały czas jest za dużo podpowiedziane.
wiem, czytając niektóre wiersze człowiek wątpi w inteligencję i zaczyna podświadomie
sam pisać tak, jakby od razu tłumaczył o co chodzi. powiedzmy, jako przykład
napisałem w ostatnim wersie:

ni to ziębi ni to grzeje

gdzie to (powoli stają się dla siebie rzeczami) nawiązuje do wcześniejszego porównania
z przedmiotami i ich wzajemnego stosunku - już nie są dla siebie kimś,
tylko - to poszło do pracy, a - to z niej właśnie wróciło. dlatego próbujesz pisać tak:

ni ta ziębi ni ten grzeje

czy tak:

ni to ziębi ni to grzeje

ale nie łudź się - i tak nie wszyscy zrozumieją o co chodzi z tym "to".
co innego: róża (o, widziałem! kiedyś nawet kupiłem), anioł (zupełnie taki sam jak u mnie
na świętym obrazku!), nieszczęśliwa miłość (hm... rozumiem faceta, mnie też
kiedyś taka jedna olała, albo: jakież to cudne! - żeby tak mnie któryś napisał).

to tak na marginesie, ale mimo tego namawiam na jeszcze większe poprawki
bo naprawdę ładny wiersz Ci wyszedł. pozdrawiam
Z jednej strony; z całą siłą woli i ducha chciałam skorzystać z rad bezsprzecznie słusznych,
z drugiej strony; chciałam wykazać, że się staram i swoimi słowami. Mnie też "leżało"i "leży"
to małe "ni to", ( ale co z prawem autorskim??) -umówmy się, to nie będzie kradzież, tylko takie chuchnięcie w dłoń z groszem przed przywłaszczeniem - na szczęście!
Celowo nie wyrzuciłam pierwszej wersji, wklejam następne i mam wiarę w to, że moje starania i przebieg procesu tworzenia oraz co najważniejsze: ukierunkowanie, wiedza, talent
Pana i czas, który mi poświęca - może mnie pomóc i służyć przy okazji nauką innym. Pewnie Poetka ze mnie nie wyrośnie - ale przynajmniej staram się szkolić swój warsztat, bo te w szufladzie, też się lepiej mają jak dorodne! I bardziej cieszą.
Tak, róże, anioły, włosy, cudne - "aż wnętrze boli"! (nomen - omen -tytuł mojego-ha, ha!)
Pomyślę, może wymyślę - skoro już się zapowiada lepiej. Chęci duże - umiejętności w powijakach. W osiąganiu celu droga też się liczy, b. lubię wędrówkę!
Dziękuję za już, proszę o dalsze, wdzięczna -
jakniewiemco - baba - heeej!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ten wiersz, nawet w pierwotnej formie pokazał, że wyrośnie.
wspaniale uchwycone przemijanie naszych miłości i nas samych.
urzeczowianie się tej drugiej, kochanej kiedyś osoby. vis a vis (stołu) są uroczyste kolacje,
palą się świece a w kieliszkach jak dawniej migocze wino, ale coraz bardziej
brakuje tego uczucia, które łączyło ich kiedyś.
oddałaś mechanizm dotyczący właściwie wszystkich (potwierdza to nawet nauka)
zakochanych par. zarazem porównałaś zjawisko ze zużywającymi się przedmiotami,
jak rozchodzącym się ze starości, coraz szerszym łożem.
wreszcie dochodzi do momentu, kiedy ta druga osoba staje się też jakby rzeczą,
jeszcze jednym przedmiotem w pokoju.
nie czuję się autorem skrótu bo tylko troszkę poprzestawiałm szyki
tego co sama napisałaś i to i owo pominąłem. ale ciągle jest
to Twój wiersz. coś jak wiele tłumaczeń tego samego sonetu Szekspira
różniących się od siebie rymami, ilością sylab, całkiem niekiedy innym słownictwem
czy metaforami, ale będących ciągle - sonetem Szekspira.
cieszę się, jeśli tu i ówdzie mogłem coś podpowiedzieć i proszę wstawienia
do swojego wiersza przez kogoś przecinka albo usunięcia gdzieś myślnika nie traktować
jako oddzielnego utworu. pozdrawiam serdecznie i jeszcze raz gratuluję.
Opublikowano

"proszę wstawienia do swojego wiersza przez kogoś przecinka albo usunięcia gdzieś myślnika nie traktować jako oddzielnego utworu."

Skromnie i zachęcająco do poprawy - tym bardzie zobowiązuje.
Nie miałam czasu na jakieś zmiany, bo czytałam - Wstentnego też. Na razie nie znaczę obecności, cóż, moja opinia jest jednoznacznie znana i niezmienna. Niech chwalą ci wielcy,
będzie poparte wiedzą, ja tylko czuciem mogę.
Za wszystko, z cmokiem od baby
-heej!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję, jak widać ulepszam, efekt skąpy, ale odrobinę do przodu (mam nadzieję)
Nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej
i trzeba się czasem cieszyć z tego co się ma! (i zmieniać na lepsze - w życiu - też!)
Optymistyczne od baby
- heeeej!
dzięki Babo!
wzajemnie
Opublikowano

czytam i czytam wszystkie wersje, ostatnia bardziej pobudza do myślenia,
ale w każdej sens jednaki: "bliskość za daleka, by jej dotknąć, przeszkadza obojętność"

kilka razy pisałam komentarz i znikał (problem z internetem)
ale taraz udało się
pozdrawiam:)

Opublikowano

Dziękuję Wszystkim za obecność i uwagi. Szczególne podziękowanie kieruję do Niezmiernie
Życzliwego Człowieka - Pana Wstrentnego, który mi baaardzo pomógł i uwierzył, choć ja sama nie wierzyłam (cytuję: "wiersz, nawet w pierwotnej formie pokazał, że wyrośnie.") - w moje możliwosci. Nie wiem, tak do końca, czy wiersz wyrósł, ale mam nadzieję, że w tej ostatecznej (3) wersji wkleję go na Forum, a Pańswo będziecie uprzejmi wyrazić swoje opinie.
Dziękuję - baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • BITWA MRÓWEK   Pewnego słonecznego dnia wracałem do domu z grzybobrania. Obszedłem jak zwykle swoje ulubione leśne miejsca, w których zawsze można było znaleźć grzyby, lecz tym razem grzybów miałem jak na lekarstwo. Zmęczony wielogodzinnym chodzeniem po pobliskich lasach w poszukiwaniu grzybów i wracając z mizernym rezultatem nie było powodem do radości i wpływało negatywnie na ogólne samopoczucie. Pogoda raczej nie dopisywała i tutaj mam na myśli deszczową pogodę, lecz nie można było tego nazwać suszą. Wiadomo jednak, że bez deszczu grzyby słabo rosną albo wcale.  Grzybiarzy również było niewielu co raczej nikogo nie może zdziwić podczas takiej pogody. Wracałem więc zmęczony i z prawie pustym koszykiem, a że do domu było jeszcze kawałek drogi, postanowiłem odpocząć sobie przysiadając na trawie, która dzieliła las z drogą prowadzącą do domu. Polanka pachniała sianem, a świerszcze cały czas grały swoją muzykę, tak więc po chwili zapadłem w drzemkę.  Słońce przygrzewało mocno, a w marzeniach sennych widziałem lasy i bory obfitujące w przeróżne grzyby, a wśród nich prym wiodły borowiki i prawdziwki, były tam również koźlaki, osaki, podgrzybki, maślaki i kurki.  Leżałem delektując się aromatem siana czekającego na całkowite wysuszenie, a przy słonecznej pogodzie proces ten był o wiele szybszy. Patrząc w bezchmurne niebo nie przypuszczałem, że za chwilę będę świadkiem interesującego, a nawet fachowo mówiąc fantastycznego widowiska.  Wspomniałem już, że w pobliżu polanki gdzie odpoczywałem przebiega piaszczysta leśna droga i właśnie na niej miało odbyć się to niesamowite widowisko. Ocknąłem się z drzemki i zamierzałem ruszać w powrotną drogę do domu, gdy nagle zobaczyłem mrówki, mnóstwo czarnych mrówek krzątających się nieopodal w dziwnym pośpiechu. Postanowiłem więc pozostać ukrywając się za pobliskim drzewam obserwując z zainteresowaniem poczynania tychże mrówek. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Mrówki gromadziły się na tej piaszczystej drodze i było ich coraz więcej, lecz bardziej zdziwiło mnie co innego w ich zachowaniu. Zaczęły ustawiać się rzędami, jedne za drugimi, zupełnie jak ludzie, jak armia szykująca się do bitwy. Zastanawiałem się po co to robią, ale długo nie musiałem czekać na wyjaśnienie zaistniałej sytuacji, ponieważ właśnie z drugiej strony drogi zobaczyłem nadchodzące w szyku bojowym masy czerwonych mrówek. Cdn.       *********************************
    • Plotkara Janina, jara kto - lp.   Ma tara w garażu tu żar, a gwara tam.   To hakera nasyła - cały San - areka hot.   Ma serwis, a gra gar gasi, wre sam.   Ima blok, a dom - o - da kolbami.   Kina Zbożowej: Ewo, żab zanik.   Zboże jeż obzikał (kłaki).   (Amor/gęba - babę groma)   A Grażyna Play Alp, anyż arga.   Ile sieci Mice i Seli?   Ot, tupiąca baba bacą iputto.                      
    • Ma mocy mało - wołamy - co mam.    
    • Kota mamy - mam, a tok?  
    • A ja makreli kotu, koguta lisi Sila. -  tu go kuto  kilerka Maja.          
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...