Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Czesław Postscriptum

Wstrentny
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Po latach, na Jazz Jamboree,
ni stąd, ni zowąd... Czeziek!
to dmuchnie na waltorni,
to w tłum pięknie wydrze się

a na dodatek - tańczy
o w mordę, i to jak?
- stu instruktorów samby
nie umiałoby tak!

Zostałem po Koncercie
krzyknąć: Ceziek,... to - ty?!
Ceziek: tak, ale stary...
po prostu: Czesiek mów mi

- A cez... do diabła, co z cezem?-
- O Matko Boska, ło Jezu...
wszyscy co z cezem, co z cezem?
...a nie ma żadnego cezu

i nigdy, kurwa, nie było!
Był Mendelejew i tlen,
Księga Pierwiastków, wodór,
węgiel, a cezu: NIE!




----
Kolejne Postscriptum przybliży nam postać Cezia


Czesiek nie słuchał jazzu,
nigdy nic nie zatańczył -
miał fioła na punkcie cezu,
o Jezu!

Wszędzie przedstawiał się: Ceziek
i żal, żal było nam Cześka
a ten? - zęby na nas wysCEZał
pieska jego niebieska!


i porówna ją do znanych postaci ze świata polityki, czy kultury.
Gdybym powiedział o Cześku, że jego uzębienie dźwięczało jak Rysy
w Morskim Oku wyszczerbiając niebo, byłby to gryps, bo jednak
wspomniałem o jego zębach i o tym, że był szczerbaty na przedzie.
Nie napisałem więc nic. Ot, po prostu Czesiek miał fioła na punkcie cezu
i omijał zabawy. Smutny, odkąd go pamiętam zajęty bez reszty swoim cezem.
i nawet przedstawiał się: Ceziek, sepleniąc
Pieska jego niebieska! - jak przerwy w młodzieńczym niebie
zasłoniętym przez rysy... i naraz ten sam Ceziek odwraca po latach kota ogonem:
- Nigdy nie było, kurwa, żadnego cezu!

Oj, Ceziek, Ceziek.... mało jeszcze takich, co to w tonacji h-moll zadziera nosa,
bo grają dziś w największych filharmoniach świata?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tectosmith
      Drżenie

      Przez Tectosmith · Opublikowano

      @Leszczym Dziękuję bardzo. Piosenka była punktem wyjścia i nastrojem, a wiersz poszedł swoją drogą. Cieszę się, że tekst się spodobał. Pozdrawiam serdecznie.
    • Berenika97
      Gdzie rdzewieją miecze: 6. Pokój Hellenów

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Łukasz Jurczyk Świetnie prowadzisz też narrację historyczną - Filip II narzucił greckim polis (oprócz Sparty) pokój, a one utraciły niezależność i muszą wędrować na Persje. A wszystko w ramach Związku  . Piękna poetyka przy tym . Pozdrawiam 
    • Berenika97
      Zajrzał do trumny nieba i piekła

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar Twój wiersz ma charakter uniwersalny - brzmi jak opowieść, która świadczy o tym, że  przeszedłeś przez życiowe lekcje i wiesz o czym piszesz. Pozdrawiam. :)  
    • Berenika97
      Życiu nie odmówię

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @FaLcorN W sumie to dobra filozofia - czasem trzeba po prostu płynąć i nie walczyć z każdą falą. Takie podejście czasem naprawdę ratuje zdrowie psychiczne. Jest tylko jedno ale - ale co, jeśli ta fala prowadzi prosto na skały? Czasem warto wiedzieć, dokąd płyniemy. :)))
    • Simon Tracy
      Krok do wieczności

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @tie-break Nie w każdym moim wierszu muszę podawać konkretne przykłady. Bo każdy z osobna tworzy historię, która jest spójna. W każdym takim wierszu podmiotem jest tzw. "Legatus mortis", istota demoniczna która jeszcze jako człowiek była powołana jedynie do cierpienia a nie życia. Jest to byt uwięziony między światami ludzi a demonów. Posłaniec śmierci i jej wierny piewca. I u mnie nie jest tak że wszystko jest bez sensu. Sensem jest umysł i jego potęga. Poznanie prawd i dociekanie do nich nawet jeśli miałoby to skończyć się obłędem lub zagładą. Uczucia są zbędne, liche i kłamliwe. To potęga rozumu ma spełniać rolę wręcz omnipotencką. Celem jest pojęcie bezsensu istnienia w ludzkim wymiarze czasu.  A zarazem zachowanie trwania myśli po wieczność. To trochę jak w modernistycznym pojmowaniu "nadczłowieka", lecz nie w wyższości klasy inteligenckiej(choć to też jest ważne). U mnie "nadczłowiekiem" jest ten który wie, że wszystko jest prochem, próżnią zawładniętą przez fatum od którego nie ma ucieczki. Ten który umie urządzić się jednak w tej pustce i trwać w niej aż do smutnego końca. Mając nadzieję na życie wieczne w postaci nie cielesnej czy duchowej a tryumfie myśli.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...