Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

spełnienia marzeń

w łodzi mierz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

w łodzi mierz

w łodzi mierz

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

z sakralnej brukwi wszedłem w kocie łby skostniały bruk po asfalt
między miedzie zastąpione błotem oblepiająco obłym
za maź zagrał krawężnik szeroki jak bary zulus nigra
glina mazał sodomiczny napis HWDP – tak hoolsi
obrazują marzenia parę metrów dalej ChWDP
chyba dzieci miejscowych notabli (z dwojga wolę tą pierwszą
stylistykę) wyblakły bazgroł kredą „wolność” obok grubo
„Volkswagen Golf GTI” – więc jednak prawdą że wtedy istniał

wybór czekam spełnienia i życia wiecznego w przyszłym świecie

HAYQ

HAYQ

Opublikowano
Opublikowano

Pierwsze dwa (i właściwie trzeci wers też), są niesamowite. I językowo i organoleptycznie niemalże :)
Reszta dobra, chociaż już nie taka, ale temat ciekawie się rozwija, aż do zakończenia.
Chyba zabiorę do Ula.
Pozdrawiam.

a tak a propos - wszedłem kiedyś po pachy w beton przy zalewaniu fundamentów. Moje podejrzenia się sprawdziły - nie włożyli zbrojenia ;))
Pozdrawiam

subiektyw

subiektyw

Opublikowano
Opublikowano

Niezłe, naprawdę niezłe aliteracje, wiersz fonetycznie smakowity. Wewnątrz ciekawe konstatacje, zajmujące kontestacje:)

Jeśli się mam do czegoś czepiać, to do "wolę tą pierwszą stylistykę". Zaimka wskazującego "tą" z biernikiem od biedy używa się w języku potocznym, ale ja, drogi Kolego wolę "tę stylistykę".

Pozdrawiam.

Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano

w łodzi mierzu... dobór słów powoduje, że wiersz jest bardzo skondensowany w treści, ale nie na tyle, by zablokować się w czytaniu. Dobrnęłam do końca z przyjemnością, choć przyznam szczerze, że tego typu wiersze, nie należą raczej do moich ulubionych.
Pozdrawiam... :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      My Istniejemy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Tectosmith To wiersz o chwili, która dla wszystkich innych była niczym, ale dla jednej osoby stała się wszystkim. Sklep, zapach chleba i kartonu, przypadkowe zderzenie – i nagle życie nabiera znaczenia. To piękne, jak nie próbujesz tego upiększać. Nie ma tu wielkiej sceny, dramatycznych słów. Tylko pomachanie przy kasie. Tylko uśmiech. I właśnie dlatego to brzmi tak prawdziwie. A to "potwierdzenie, że istniejemy" – to jest sedno. Czasem potrzebujemy takiego spojrzenia, takiego uśmiechu, żeby poczuć, że jesteśmy rzeczywiści. Że ktoś nas zobaczył. Super! 
    • andrew
      podobieństwo

      Przez andrew · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz Interpretacja pokazuje, gdzie się człowiek stołuje.    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Annna2
      Wilcza prawda

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Berenika97  wiersz mi się podoba i zgadzam się, wilki nie potrzebują pozwolenia na wolność. Są opiekuńcze wobec swojej rodziny i wilki jako nieliczne u zwierząt opiekują się swoimi starymi rodzicami- gdy nie mają już sił by polować.  
    • Berenika97
      iluminacje

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @lena2_ Ależ to piękne i smutne zarazem... Ta cisza modląca się za poszukujących - jakby była ostatnim świadkiem wiary. A ten obraz szukania Boga w barwnych witrażach zamiast w sercu... przejmujące. Mocny, minimalistyczny wiersz. 
    • Berenika97
      roz.łąki

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Roma Bardzo subtelny wiersz, jest w nim czułość w opisywaniu tęsknoty. Twoje zabiegi językowe są świetne - "motylkowato darnieję" – oksymoron i neologizm, "rozkwitam w twojestany" – kolejny piękny neologizm, obraz głębokiej empatii i połączenia. A"oswajam tęsknoty jak róże" – to moja ulubiona metafora. Tęsknoty nie da się zabić ani wyrwać, ale można ją "oswoić". Jak różę – która jest piękna, ale ma kolce. Wymaga pielęgnacji, uwagi, ale też ostrożności. To pokazuje akceptację bólu jako części piękna miłości. I wreszcie koniec - "by czekać cię rosą, nie szadzią." Wybór, by w tym czekaniu być żywą, świeżą ("rosą"), a nie zamrożoną, zimną i kłującą ("szadzią"). To obietnica zachowania w sobie życia, a nie poddania się zgorzknieniu. To jest niezwykle gęsty emocjonalnie i językowo wiersz. Super!    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...