Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

przepełnia


Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziś znów cię wypatrzyłem, spod rzęs wzniesionych ze snu.
Mateczko lewostronna, byłaś, nie będąc tu.
Lub może ja byłem bliżej, tak samo niechcianej strony,
jak wtedy, gdy za chwilę miałem się z ciebie narodzić.

wklej w //say.expressivo.com/?lang=pl (ale w wersju demonstracyjnej
trzeba podzielić na dwie części). Ewa też czytając kładzie nacisk na TU.
tu jest wymuszone, jest metaforą bo nie trzeba już pisać ani słowa
jakie jest ważne, że chodzi o ten świat, o coś ważnego itd.
pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ok, ok o kej, może być :) pauzy robią swoje i jest naprawdę ok. mimo, że to tylko automat.
Przekonałeś mnie - mea culpa! A teraz - wypinam się po kopa w d... :)
Pozdrawiam
świetnie, że to poruszyłeś i bardzo Ci dziękuję. nie każdy przecież musi
słyszeć coś tak, jak wydaje się innemu. w wierszu nie stosowałem interpunkcji,
żeby pozostawić "wolną rękę" jeśli idzie o interpretację, jak coś czytać.
może po "tu" powinienem zrobić wers odstępu? po prostu sam tak to słyszę: tu
pozdrawiam
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nie, to nie to. dzięki Tobie przyszło mi na myśl, jak inaczej czasem coś odbieramy.
ja naprawdę słyszę ten tekst właśnie tak. wielokrotnie czytany układa mi się w pewną melodię,
która a to zwalnia i przycicha, to nagle zgłaśnia się, jakby komuś się spieszyło.
jeszcze raz dziękuję
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Hm, czyżbym dorosła do czytania takich wierszy?
Przepraszam Cię za prywatę w tym publicznym miejscu, ale wiesz - moja mama w chwili śmierci nie interesowała się nami, przywoływała zmarłych rodziców, babcię i ciotkę w taki sposób, jakby ich widziała, tylko nie mogła się do nich przedostać.
Przeczytałam raz - chyba by mi zabrakło sił na powtórkę.
Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

wiersz mi bardzo ładnie zabrzmiał na głos.prócz tego co ktoś zauważył. tam jednak brakuje czegoś, bo burzy się rytm- ale skoro chce się pan upierać, że "to własny rytm wiersza" to pana sprawa, ale to psuje mz. sens też dobry, ale wolałabym się nie odnosić już do dyskusji pod wierszem,dotyczącej śmierci- niechaj zostanę po stronie krytyki wiersza nie rozumowania czy też poglądów autora.
pzdr/a

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


moje poglądy notabene wiersza są zawsze równoważne poglądom Czytelnika.
dlaczego? pisząc coś jestem kimś innym a jedyna przewaga na pozostałymi Czytelnikami
to ta, że ja jestem pierwszym (dotyczy to zresztą wszystkich piszących).
stąd moje tłumaczenia (się z) wiersza są już tylko próbą wyjaśnienia, jak sam
go widzę. wiem, że tłumacząc go, oddaliłem się od niego niemal na taką samą
odległość, kiedy miałem go napisać. cóż zrobić?
(można tylko - pobocznie - napisać coś o sposobach rozumienia tego co się napisało)

co do rytmu - sam nie wiem - wydaje mi się akuratny do treści.
czytając go puszczałem sobie na przykład zupełnie różną od siebie muzykę
i wyszedł z tej arytmii dźwięków tak, jak go sobie wyobraziłem.
ale mogę się mylić bo ostateczną próbą jest... czas.

dziękuję
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • gdybym potrafił jak nie potrafię skraść letnim brzaskom ptasie szczebioty z kredką do oczu zielonych barwień i flakonikiem woni lipcowych   a nocom w pełni tym lunatyczkom co nad dachami wśród snów się snują by blaskiem sierpnia móc się zachłysnąć uszczknąć co nieco na jesień burą   to rozmazanym dniom listopada gdy już nadejdą spłakane szare mógłbym makijaż słońcem nakładać z tych wykradzionych tak płochych marzeń   i porwać ciebie w mój świat w błękicie byś była kwiatem a ja motylem i razem z tobą nim się zachwycić lecz wyobraźni czy masz na tyle
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Kocha nie kocha lubi szanuje wróżba witkami los dwojga splata spadają listki snując fabułę płacząca wierzba zna przyszłe lata   Co komu jeszcze w gwiazdach pisane nim czas wysypie treść z piaskownicy na świat szeroki i pełen wrażeń między słowami naszej ulicy   Mała ławeczka pod jarzębinką korale drobną rączką zakryte odgadnij liczbę jeden do czterech odbierz całuski i baw się życiem       Na naszym podwórku wróżono z witek wierzby płaczącej, odrywając kolejne listki wraz z naprzemiennie wyliczanymi słowami z pierwszego wersu. Ostatni był wyrocznią. Na ławeczce pod jarzębinką zwyczajowo gromadziły się nieco starsze dzieci. Stare drzewo, pamiętające wiele pokoleń, rosło pod sporym kątem, tak że opadające gałęzie tworzyły coś w rodzaju domku chroniącego przed mniejszym deszczem lub letnim upałem. Zabawa nazywała się kotki(wierzbowe), lecz u nas ich rolę pełniły czerwone koraliki wiszące nad rozmarzonymi głowami. Dziewczynka ukrywała w dłoni sekretną ich liczbę, od jednego do czterech, a zadaniem chłopca było jej odgadnięcie. Gdy mu się to udało miał prawo odebrać całuska.  
    • @aff no widzisz nie jest tak źle ze starym kredensem  Pozdrawiam Kredens nie taki znowu stary
    • @aff Dziś chyba jaśniejszą mam "głowę"  Tytuł z treścią związałam w jedną drogę ...

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Chyba trzy razy słowo chcieć. To całkiem sporo ;) Niejeden młody tyle nie da rady ;)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...