Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

jw. Jeżeli uczciwe spojrzymy na te 60 lat dzielące nas od II wojny światowej i dwudziestolecia międzywojennego to mimo, że na pozór zmiany w kulturze przez te 60 lat były znaczące i dosyć częste, to jakby tylko powierzchowne, a "duch" lat niezbyt się zmienił . Tak samo ze sztuką i poezją --> ogólna tendecja pozostała taka sama. Patrząc na sinusoidę epok możnaby oczekiwac niedługo nastania epoki klasycyzującej.
Jak myślicie ?

(ps. mam nadzieję, że teraz napisane jest to już bez błędów ;-) )

pozdr.

Opublikowano

a jeśli mogłabym zapodać własne zdanie, to będzie to epoka rozbieżna
epoka specjalistów i ignorantów
więc klasycyzm mi nie pasuje
to będzie epoka minimalizmu
specjaliści minimalizują świat
ignoranci minimalizują zakres wiedzy możliwy do połknięcia

Opublikowano

-obserwując język, jego brutalizację to jesteśmy przed konfliktem.Człekokształtni, zanim rozpoczęli bitwę, prowadzili utarczki słowne, obrzucając przeciwnika najgorszymi epitetami.
- w muzyce juz został tylko bit , melodia przestaje być celem.Bit-trans, jak kiedyś gdy człekokształtni walili kością o pień drzewa, dudniąc , dodajac sobie animuszu...
-wydaje się, że jakiś przełom nastąpi,być może, wyjdzie z rynków finansowych(globalna bessa),a może jakiś desperat uruchomi arsenał.
-co po konflikcie-przełomie, kto wie ?
-to nie jest proroctwo czy czarnowidztwo, rozwój jest cykliczny górka -dołek.

Opublikowano

mówicie o kulturze...hmm.przyszła do nas tendencja ratowania kultury "pierwotnej" - która zostaje przekoloryzowana (zespoły rzekomo ludowe, tradycje- rzekomo kontynuowane jak za dawnych lat) niestety tworzymy (my-ludzie) jakiś rodzaj groteski (ale chyba nie da się tego uniknąć) i mam wrażenie że ambiwalentnie kultura stara się z jednej strony zaprzeczać wszystkim "korzeniom" a z drugiej strony trzymać się przeszłości kurczowo (i wszystko to powoduje że "kultura"-choć to zbyt szerokie pojęcie- związuje sobie ręce.) okres w jakim żyjemy przypomina mi manieryzm- kiedy to artyści za wszelką cenę próbowali zaprzeczać renesansowi- co jednocześnie wiązało ich bardzo z owym okresem. patrząc na historię ustrój stara się zaprzeczać nacjonalizmowi, komunizmowi i wygląda to tak jak wyglądało ze sztuką w manieryzmie. potem był barok...więc może i nas zastanie, analogicznie, barok? w sztuce zaś, po minimalizmie, który był już w pierwszej połowie XXw. (abstrakcjonizm, fowizm, kubizm, potem pop-art, sztuka biedna (szczyt zwątpienia lub wiary w sztukę jak dla mnie;)) mam wrażenie, że jednak teraz dążymy do naturalizmu znów (choć to też już było- i w poezji i w sztuce ) ale to się cyklicznie powtarza, więc może i tym razem tak będzie. (who knows?:)) myślę że kluczem naszej współczesnej kultury jest internet- zupełnie nowa rzecz, część globalizacji, która jest kluczowa jak dla mnie. zmienia się rodzaj przekazu, powstaje problem anonimowości, granic lub braku granic z jakim mamy do czynienia właśnie dzięki (przez) internet. dochodzi do tego, że ludzie przestają się spotykać, bo mogą pogadać na gg, albo nie chodzą już do muzeów i nie zwiedzają- bo wszystko można zobaczyć w internecie. więc może to zatrzymać rozwój kultury, lub pozwolić na jej "BUM":) wszystko zależy od tego jak społeczeństwo będzie korzystało z dorobku cywilizacji:) ja nie jestem czarno-widzem. ja jestem tylko widzem...
chyba się zaplątałam, ale mam nadzieję, że cos z tego co napisałam ma sens:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Maciek.J

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Nie ma to jak turkus morza:)
    • @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...