Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Lubię chodzić w mroku
i zwiedzać go krok po kroku.
Lubię patrzeć na mijające mnie cienie
kiedy myślą, że to tu leżące to nieżywe stworzenie.

Lubię patrzeć na ich durne miny
gdy zauważają, że jestem inny.
Lubię patrzeć w te smętne oczy
odbite w kałuży podczas księżycowej nocy.

Lubię kiedy wszyscy mnie mijają
i o mnie zapominają.
I tylko róża mi została,
którą ona dostała.

Szybko ją odrzuciła
i do śmieci wyrzuciła
W serce me tym ugodziła
i do resztki je wykrwawiła.

Lubię smak tej krwi,
co o Tobie przypomina mi.
Dzięki Tobie mrok poznałem
i w mroku umrzeć chce.

Bo on nadzieje daje mnie,
że krótkie życie te.
Ach...kocham Cię śmiercio nieopamiętanie...
zobacz, już szykuje Ci posłanie.

Opublikowano

Piełkne, tylko, że za późno, szkoda konkurs już za nami :(

kiedy myślą, że to tu leżące to nieżywe stworzenie.

a to przypomniało mi świetny limeryk Tomasza Witkowskiego "Pan Kiper" - polecam:
www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=70760#dol

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowicz Interpretacja pokazuje, gdzie się człowiek stołuje.    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • @Berenika97  wiersz mi się podoba i zgadzam się, wilki nie potrzebują pozwolenia na wolność. Są opiekuńcze wobec swojej rodziny i wilki jako nieliczne u zwierząt opiekują się swoimi starymi rodzicami- gdy nie mają już sił by polować.  
    • @lena2_ Ależ to piękne i smutne zarazem... Ta cisza modląca się za poszukujących - jakby była ostatnim świadkiem wiary. A ten obraz szukania Boga w barwnych witrażach zamiast w sercu... przejmujące. Mocny, minimalistyczny wiersz. 
    • @Roma Bardzo subtelny wiersz, jest w nim czułość w opisywaniu tęsknoty. Twoje zabiegi językowe są świetne - "motylkowato darnieję" – oksymoron i neologizm, "rozkwitam w twojestany" – kolejny piękny neologizm, obraz głębokiej empatii i połączenia. A"oswajam tęsknoty jak róże" – to moja ulubiona metafora. Tęsknoty nie da się zabić ani wyrwać, ale można ją "oswoić". Jak różę – która jest piękna, ale ma kolce. Wymaga pielęgnacji, uwagi, ale też ostrożności. To pokazuje akceptację bólu jako części piękna miłości. I wreszcie koniec - "by czekać cię rosą, nie szadzią." Wybór, by w tym czekaniu być żywą, świeżą ("rosą"), a nie zamrożoną, zimną i kłującą ("szadzią"). To obietnica zachowania w sobie życia, a nie poddania się zgorzknieniu. To jest niezwykle gęsty emocjonalnie i językowo wiersz. Super!    
    • @Jacek_SuchowiczTrudno się z tym nie zgodzić!    Poezja i prawo — dziwny z nich duet, bo jedno i drugie każdy jak chce "rozumuje".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...