Do Tomasza Adrewsa

[adolf]

w fazie bardzo wzesnej..wczoraj o 1 pisane.
dopiero zaczęte...

Jakże tu patrzeć i jakże nie szlochać,
gdy sen o gigancie rozwiewa wiatr ponury,
jakże tu prosić i jakże nie wołać
gdy tytan płynie , ale płynie w chmury?

Tomaszu!

Tyś nie z ludzi acz z gwiazd brał wzory,
gdys krwią ich srebrną duszę wypełniał,
stworzyłeś tak piękne ze stali anioły,
że na ich widok cały świat oniemiał.

Lecz czynem tym rzuciles wyzwanie,
na kolana "olimp" padł, przed twe oblicze,
wróg poddał sie pod twe władanie,
ale gdy kwiaty ci niósł szykował też znicze.

Twoj wiek młody nie zasłonił ci oczu,
wiedziałeś ze swiatło każdy mrok rozprasza,
więc jako człowiek, wymówiłeś losu,
a jako prorok wyrzekłeś się świata.

Lecz wrogowie wiedzieli zes wybrał pułapke,
boś cieniem zmalowal swoj twór na tęczy,
z nich uczyniles swoich dzieci matkę,
kryszał sie mienił wartością pięniędzy.

......


Jakże tu patrzeć i jakże nie szlochać,
gdy sen o gigancie rozwiewa wiatr ponury,
jakże tu prosić i jakże nie wołać
gdy tytan płynie , ale płynie w chmury?